St. Lucia: tropisch paradijsje...maar: LOODZWAAR

hallo,
ik ben nu op de luchthaven van Trinidad en Tobago. Hier wifi,dus kan ik even naar hartelust internetten op mijn laptoppeke...
Ik kom net uit St. Lucia teruggevlogen met eendaagse tussenstop in een ander landje (maar daar vertel ik morgen of overmorgen meer over...Eerst gaan we het over St. Lucia hebben. Wie heeft er weleens van dit landje gehoord...? Ik moet eerlijk gezegd toegeven dat ik de hoofdstad van dit land geeneens wist, dat is dus Castries. Welnu: St. Lucia is lang van Frankrijk geweest, bijna alle namen hier zijn Frans en de bevolking spreekt hier nog een oud slavendialect, voorn. gebaseerd op het Frans: 'patois'. Na de Fransen zijn de Engelsen gekomen en tot op heden maakt St. Lucia deel uit van het Britse Commonwealth.
Het plan was als volgt: vanaf St. Lucia, per boot naar St. Vincent & The Grenadines, dan per boot naar Grenada, vervolgens per boot naar Trinidad. Volgens internet kon dit ook wel, want www.bedytravel.com verzorgt alle ferries tussen deze eilanden...Dus niet, want eenmaal op St. Lucia aangekomen, bleek dus dat die Bedytravel nog niet operationeel is...Irritant, moeten ze die website, compleet met tijden en prijzen ook maar uit de lucht halen...Dus daarom noodgedwongen teruggevlogen naar Trinidad....
Laten we bij het begin beginnen: St. Lucia bestaat uit een eiland en dat is dus St. Lucia, het is een onafhankelijk landje met alles erop en eraan. Dus serieuze grenscontrole op het luchthaventje. Met de nadruk op 'tje'. Want ze hebben op St. Lucia zelfs twee luchthavens, en ik was vanaf Trinidad op de kleinste luchthaven van St. Lucia geland.
Bij aankomst vielen de ogen van de St. Luciaanse douaniers natuurlijk gelijk op mijn fiets...Wat ik hier in vredesnaam met een fiets ging doen...'very hilly', kreeg ik te horen.. En waar ik dan ging slapen..."hier", antwoordde ik doodleuk, waarop de brave dienders antwoordden dat het luchthaventje 's nachts dicht gaat, dus ik hier niet kon blijven...Dat was even een flinke streep door de rekening. Eerst maar eens die fiets in elkaar zetten, dat ging lekker en ook nog even mn band geplakt. Ondertussen was er onderhandeld en mocht ik bij uitzondering toch op de luchthaven blijven...Oef...
Terwijl ik met mijn fiets in de weer was, kreeg ik ook een iets beter beeld van de gemiddelde inwoner van St. Lucia: "de gemiddelde inwoner van St. Lucia mag graag over de schouder van iemand anders meekijken", zo heb ik hier meerdere malen ondervonden:
voorbeeld 1: een douanier komt een half uur bij je staan op een afstand van nog geen meter om eens te kijken hoe jij je fiets in elkaar zet en je band plakt..Op zich is dit eigenlijk nog wel gewoon..
En toen maar gaan maffen..ik had een leuk plekje op het gras uitgekozen, proberen te slapen, dat lukte maar half, ik lag daar iets te veel in het zicht. Op onderzoek uitgegaan en waarempel...een schoonmaakhok dat niet dicht was...Die schoonmaakster zal me dit maal wel niet lastig vallen... (zie Aruba te duur, dus slapen op 't..). Daar lag ik dan op die stenen vloer, toch iets beroerder dan ik in eerste instantie dacht...en...ja wel hoor, sliep ik eindelijk om een uurtje of vijf: gaat die deur open en daar stond ze weer:.... de schoonmaakster...:( Van slapen kwam dus weinig..
Vanaf het luchthaventje ben ik naar de hoofdstad Castries gefietst, 2 kilometer. Het was half zeven 's ochtends en ik reed voorbij de belangrijkste bezienswaardigheid van Castries: de katholieke kerk in het centrum van Castries, die bleken dus al begonnen te zijn..Om ZES uur...dus om vijf uur of nog vroeger op zondag je bed uit om naar de kerk te gaan...Kijk, dat is nog ns een kerktijd..Het was dus een katholieke dienst, het viel me op dat de preek helemaal niet kort was en een duidelijke boodschap had. In Nederland zijn de preken in de katholieke kerk vaak erg kort. Hier dus niet: minstens een half uur...! Ook een sociale kerk, uitgebreid handen schudden met Jan en alleman..
Vanaf Castries naar Gros Islet gefietst, 10 km, om vast in het ritme te komen, bleek dat ik midden in de ronde van St. Lucia terecht was gekomen... een heuse wielrenwedstrijd om de felbegeerde trofee van snelste wielrenner der gehele natie...! Heb ik met mn mountainbikeje nog even een km in het peleton mee op kop gereden... Waardering alom van het massaal teogestroomde publiek..
In Gros Islet daar een appartementje genomen en 13 uur achter elkaar geslapen..Ik was erg moe...Volgende dag een relaxdag met veel zwemmen en een beetje sightseeing. St. Lucia is overweldigend groen en erg bergachtig, vulkanisch. Dag daarna van Gros Islet via Baboneau naar Soufriere gefietst, misschien iets van 80 kilometer, maar loodzwaar, de hele tijd bergop, bergaf...constant, geen enkel vlak stuk, bergop, bergaf, aan een stuk door. St. Lucia is het zwaarste land waar ik ooit gefietst heb, met afstand..De hellingen hier drijven je tot razernij...
Soufriere is heel mooi gelegen, met uizicht op de Pitons (2 prachtig gevormde pieken, die op de Unesco-werelderfgoed-lijst staan...)
In Soufriere een lollig budget-hotelletje gepakt, gerund door een Rastafari-familie. En dan kan ik gelijk voorbeeld nr. 2 van: "De gemiddelde inwoner van St. Lucia mag graag over de schouder van iemand anders meekijken" noemen: sta je onder de douche komt men gezellig even over het muurtje meekijken om doodleuk te vragen of de douche lekker is en om een 'leuk'gesprekje te voeren...irritant...maar aan de andere kant begrijp ik het ook wel een beetje, je woont met 160.000 mensen op een klein eiland, jan en alleman kent elkaar, je bent wat 'closer' met elkaar..
Een ander voorbeeld, nr. 3: je loopt nietsvermoedend over straat, hoor je: "ehj, where r ya goin ta man..?" De gemiddelde inwoner van St. Lucia is erg begaan met je lot en men wil graag meer van je te weten komen...
De volgende dag ben ik van Soufriere, via Vieux Fort en Dennery terug naar Castries gereden, het hele eiland rond, een stuk van ongeveer 70 km, maar ook weer irritant zwaar, berg op, berg af, constant, aan de lopende band..
Teruggekomen op het luchthaventje, was ik dan ook bekaf..op een stoeltje in slaap gevallen, werd ik om 11 uur wakker gemaakt. Nee, nu kon ik niet op de luchthaven slapen. Dus moest ik buiten de poort slapen...
Ik trof het: het luchthaventje ligt 10 meter van het strand af...Dus jippie...lekker op het strand slapen..wie wil dat niet, helemaal als je ook nog ns een halve, maar toch best wel comfortabele strandligstoel weet te vinden...Zou het lot me dan toch gunstig gezind zijn...?? NEEN, want ook op de laatste dag op St. Lucia moest ik ertoch nog een keer aan geloven: "de gemiddelde inwoner van St. Lucia mag graag over de schouder van iemand anders meekijken". Lag ik daar op die strandstoel, kwam er een lokaal mannetje bij me staan, en die bleef toch zeker een uur naast me staan voor een gezellig praatje midden in de nacht...maar dat zat er niet in, want ik wilde slapen, dat lukte dus ook niet, want hij ging eens lekker uitgebreid kijken hoe ik dan sliep..heel erg irritant...was het nog een geluk bij een ongeluk dat ik een gruwelijke ruzie met een zwerm muggen kreeg, dus van dat slapen kwam sowieso weinig terecht...Om 6.50 uur moest ik vliegen, dus weer opgewekt, vroeg uit de veren..op naar:....:)