Venezuela: Chavez, la plata, el pais y mas

hallo,

al weer een tijdje geleden...waar waren we gebleven? o ja, Trinidad & Tobago.
Welnu: vanaf T&T heb ik de boot gepakt naar Guiria in Venezuela. Dat was nog n aardige onderneming. T&T en Venezuela zijn totaal verschillende landen: Caraibisch en Latijns-Amerika. Zo gaat er dus maar 1 boot die van T&T naar Venezuela gaat en die gaat alleen op woensdagochtend...Ik opgebeld naar Pier 1 ferries: en wat zegt de dame aan de andere kant van de telefoon: "no you can't take the bike with you, because we do not have a permission to take cargo with us on the boat." Om af te sluiten met een welgemeend "I'm so sorry" Ik nog uitleggen dat mijn fiets helemaal geen cargo is, maar gewoon mijn bagage is, maar t mocht niet baten.
Ik liet me echter niet uit het veld slaan en de volgende dag ben ik naar het verkooppunt in Chaguaramas (waarvandaan de boot vertrekt) gegaan en geprobeerd het ticket te kopen. Natuurlijk mijn fiets niet laten zien, want dat zou alleen maar afschrikken...Zou 't een makkie zijn...?? NIET dus...! Want ik herkende de stem van de dame achter de kassa, het was dezelfde dame die ik aan de telefoon gehad had. En dit keer lag ze me weer dwars...:( Ik had namelijk geen bewijs dat ik Venezuela zou verlaten! Nee, natuurlijk niet suffie...!! Ik natuurlijk uitgelegd dat ik via land Venezuela via Colombia zou gaan verlaten, maar dat mocht niet baten. Ik moest en zou een bewijs moeten kunnen overhandigen. Andere mogelijkheid was: een retourticket bij de dame kopen. Maar dat was me wat al te gek. Wat een onzin allemaal! Ik teruggegaan naar mijn hostel. Mijn mail geopend en mijn oude vliegticket van Curacao naar T&T wat aangepast, vertrek- en aankomsttijden, als vertrekplaats Las Piedras, Venezuela gedaan en als aankomstplaats Willemstad, Curacao. Gewoon dus even een vervalst ticket gemaakt, gnagna...!
Volgende dag terug gegaan en jawel hoor de dame slikte het mooie vervalste A4-tje als zoete koek. Maar nu moest ik met mijn fiets nog op die vermaledijde modderschuit zien te komen. Ik had van de fiets een zo klein mogelijk pakketje gemaakt. En wat bleek: het was helemaal absoluut geen probleem om met mijn fiets op de boot te gaan! Wat een gezeur voor niks allemaal achteraf. Na 4 uur varen met de boot, liever gezegd 'discoboot', want op zijn T&T's stond de stampmuziek weer lekker hard aan. En wat ook leuk was: de cola en 7-up was gratis op de boot...Nou dat moet je mij niet twee keer vertellen... GRATIS...!! Kheb me helemaal vol laten gieten met overheerlijke cola en 7-up met de smoes van: Ik heb straks veel suiker en vocht voor het fietsen nodig..BURPPP
Zo aan het begin van de middag kwamen we aan in Guiria, in Venezuela. Een fijn moment, omdat ik wist dat het grote fietsen nu daadwerkelijk zou gaan aanbreken. Vanaf hier in 1x naar Bolivia en dan weer terug naar het noorden naar Suriname, geen geklooi meer met boten of vliegtuigen...FIETSEN, FIETSEN, FIETSEN.
Overigens bleek dus ook dat ze in Venzuela helemaal niet vroegen naar een bewijs van vertek...Nee, nu vroegen ze naar je inentingen, het gele boekje. Die had ik dus niet bij me, maar de vele stempels in mijn paspoort stelden de trouwe dienstdoenders kennelijk gerust en kon ik aan wal.
Aan de wal mijn fietsje in elkaar gezet. Weer even wennen dat ik weer aan de rechterkant van de weg moet fietsen en daar gingen we weer: fietsen, fietsen, fietsen. In eerste instantie naar het oosten. Niet een heel boeiende weg en een weg die denk ik door nog maar zeer weinig wereldfietsers befietst is..Wie gaat er ook van T&T, via Bolivia naar Suriname fietsen...?!
Ik fietste door de staat Sucre en duidelijk was te merken dat het hier arm is, want hele dorpen zaten niets te doen en jan en alleman zat voor het huis te kijken naar voorbijkomende auto's, bussen, vrachtwagens en...een fietser uit Nederland dus. Na zo'n 70 km begon het donker te worden, dus werd het tijd om een bed te zoeken. Ik was in een dorp, dus een hostel ozd. was er niet. Gelukkig werd ik uitgenodigd bij een familie, waar ik op zich best lekker op een matras op de vloer tussen de katten, honden, kippen en kakkerlakken heb geslapen.
De volgende dag er weer vroeg uit en richting Carioca gefietst. Een stuk van ongeveer 150 kilometer. In Carioca een posada (hostel) gepakt. Er was in het hostel een vriendelijke jongeman van ongeveer 18 jaar die mij liet zien waar je kon eten en dergelijke. Ik vermoedde al iets, en dat vermoeden bleek dus te kloppen. De jongeman bleek op hetzelfde geslacht te vallen, want hij vroeg of ie bij me mocht slapen...:( Ik maakte de jongeman duidelijk dat ik daar geen zin in had. Ik 's avonds gaan slapen en opeens in het holst van de nacht schrik ik wakker. Vaag zie ik een gestalte in het donker. Ik schrik me lam!!! Iemand was mijn kamer binnengedrongen...aargh..die gaan me koud maken dacht ik, mn spullen jatten ozd. Dus zette k het op een schreeuwen, terwijl ik ondertussen met een snoekduik de lichtschakelaar wist te bereiken. Floeps, het licht vloog aan en wat bleek..Het was de jongeman met interesse in het mannelijk geslacht...en hij dook dus doodleuk mn bed in..:( NEEN, NEEN, NEEN, wederom maakte ik de jongeman duidelijk dat ik dit toch echt niet prettig vond. De jongeman buiten gezet en daarna wel 10 x gecontroleerd of mn deur nu wel goed dichtzat...Die nacht wat minder geslapen dan normaal...:(
De volgende dag ging ik eens mn centjes tellen, ik had iets van 130 dollar gewisseld in Venezolaanse Bolivares. Ik wist dat ik nog iets van 1000 Bolivares had, maar nu had ik er opeens nog maar 500....:( Ik begon te twijfelen, dacht goed na en kwam toch echt tot de conclusie dat iemand wat geld van mij gestolen had. Waar het precies gebeurt is, kan ik niet met zekerheid zeggen, maar ik heb wel mn vermoedens. Het kan zijn dat het gebeurt is tijdens die overnachting op de vloer tussen die honden, katten, kippen en kakkerlakken. 500 Bolvares is iets meer dan 40 euro, niet verschrikkelijk veel geld, maar het bracht in een zeer lastig pakket.
In mijn reis 'Mexico-Suriname per fiets' heb ik al eens uitgelegd dat er in Venzuela twee koersen zijn, de gewone (Bolivar Fuerte) en die van de zwarte markt (ik noem die voor het gemak maar Bolivar Suave). Dat houdt in wanneer ik met mijn bankpasje naar een bank in Venezuela ga, omgerekend iets van 4 Bolivar voor een euro krijg, terwijl ik op de zwarte markt voor een euro 10 Bolivar krijg...O, o, wat nu aangevangen?? Met mijn bankpasje gaan pinnen was geen optie, want dan betaal je bijna 3 x zoveel. Buitenlandse valuta had ik niet meer, dus wisselen op de zwarte markt ging ook niet...Ik zat flink in de penarie...Hoe o hoe kwam ik aan buitenlandse valuta...?? Uiteindelijk heb ik de kaart van Venezuela er maar eens bijgepakt. De dichtsbijzijnde grens was op dat moment die van Brazilie, op de grens Pacaraima-Santa Elena de Uairen. Ik was daar 2 jaar geleden ook geweest en ik kon me niet meer herinneren of er in Pacaraima, het Braziliaanse grensplaatsje een bank was. Het internet vertelde mij dat er een Banco do Brazil was. Ik dus de bus vanaf Carioca richting Santa Elena de Uairen gepakt. Eerst met een bus naar Maturin, vervolgens met een bus naar Ciudad Guyana en vervolgens weer met een bus naar Santa Elena de Uairen, op 20 kilometer van de Braziliaanse grens. Een heel gereis van 1200 km en twee dagen, maar uiteindelijk de moeite en investering waar, zo bleek. De volgende dag op het fietsje de grens overgefietst. En jawel hoor, in Pacaraima een prachtig gebouw van de Banco do Brazil. Zo vlug als ik kon snelde ik met mijn pasje in de aanslag naar binnen en stopte ik het pasje in de blinkende geldmachine. Maar o o o...'pas gewijgerd'. En bij de tweede machine eveneens...:( Zou ik dan nog 220 kilometer verder moeten reizen naar Boa Vista, de eerstvolgende plaats van betekenis met een geldautomaat...?? Maar oef, gelukkig, de derde machine gaf wel thuis en ik pinde een mooi bedrag aan Braziliaanse Reales. Snel weer naar Venezuela gefietst en daar wisselde ik de Reales voor een mooie koers om in Venezolaanse Bolivares.
Vanaf Santa Elena de Uairen ben ik in drie dagen naar Tumeremo gefietst, de eerste twee dagen over de Gran Sabana, prachtig daar, ik was er twee jaar geleden ook al geweest: golvende hoogvlakte, met prachtige vergezichten, tafelbergen en prachtige luchten. De eerste nacht in een indianendorpje cq. camping overnacht en daar kon ik mijn gloednieuwe hangmat uitproberen. Opgevouwd is ie kleiner dan een opgevouwen trui, maar als je 'm ophangt, heb je een heuse hangmat. Daar dus heerlijk in geslapen en de volgende dag nog een stuk Gran Sabana ri. Las Claritas, dat aan de voet van de hoogvlakte ligt. De laatste 40 km voor Las Claritas maak je de lange afdaling van de hoogvlakte, pats boem, in 1 x naar de laagvlakte. Gaaf om dan te mogen afdalen en een beloning voor het vele fietsen!!
In Las Claritas liggen de grootste goudreserves van geheel Latijns Amerika en dat is goed te merken. Las Claritas doet in vele opzichten denken aan een goudwinners-stadje: vieze, modderige, stoffige straten, dronkaards, roestige auto's, vele gelukzoekers, vooral ook uit Brazilie en het barst er van de posada's (hostels). De volgende dag ben ik naar een van die mijnen gefietst. De gelukzoekers in de mijn hebben zich vaak dagenlang niet gewassen en hebben de kleur van de roodbruine aarde aangenomen. Allen hopen ze op die ene wonderlijke dag die hun leven voor eens en voorgoed zal veranderen...
In Tumeremo heb ik de bus gepakt...BUS?? Hoezo bus?? dat is toch niet volgens de spelregels...???!!! Welnu: laat het mij je uitleggen. Door de geldperikelen was ik dus genoodzaakt uit te wijken naar de grens Venezuela-Brazilie, vanaf daar heb ik zo'n slordige 300 kilometer gefietst. Een simpel rekensommetje leert dan dat ik gerekend vanaf Cariaco waar ik de bus naar de grens Venezuela-Brazilie moest pakken, mij nu, mits ik deze geldperikeltjes niet gehad had, ongeveer 100 kilometer voor Caracas zou bevinden. Dus inderdaad ongeveer 100 km voor Caracas ben ik van de bus gestapt (terwijl de bus naar Caracas ging..jajaja) en vanaf Camatagua ben ik naar Caracas gefietst, de eerste 30 km ging over een ware 'dodenweg'. Een veel te smalle weg voor het overdrukke verkeer, veel platgereden en uit elkaar gereten straathonden en her en der een autowrak langs de kant van de weg. Je kon de dood hier letterlijk ruiken. Wat was ik blij dat ik na 30 km van deze weg af was...! Nu ging het over autosnelweg, een stukje breder, maar niet minder irritant, want ik kreeg 3 lekke banden achter elkaar. Kwam omdat ik over de vluchtstrook moest fietsen en daar ligt veel troep en rommel en krijg je sneller een lekke band...Ik zag een bordje met 'Caracas 35 km'. "Das niet ver meer", dacht ik. Ware het niet dat de weg enorm begon te stijgen. Caracas ligt namelijk op 900 meter hoogte.
Caracas heeft wel iets: het is er niet al te warm. Het is gelegen in een smalle vallei, omgeven door hoge, steile bergen. Wanneer het dan ook nog eens gaat regenen, donderen en bliksemen, geeft dat met op de achtergrond de donkere bergen en op de voorgrond de hoge flatgebouwen een mooi effect.
De volgende dag van Caracas naar Maracay gefietst. In de weg zat nog een leuk klimmetje. In Maracay aangekomen, heb ik Hecni gebeld. Een vriend die ik twee jaar geleden op de Gran Sabana ontmoette. Welnu; in het restaurant waar we afgesproken hadden, kwam Hecni eraan. Maar... het was een andere Hecni.... Het was iemand anders dan ik in gedachten had. Maakte niet uit, want met deze Hecni kon ik het ook prima vinden. Hecni werkt op de agrarische universiteit en houdt zich bezig met het bestrijden van ongedierte. Heel welkom, aangezien de muskieten alhier mij als vanouds weer als pap lusten. Ik zit dan ook onder menig muggebult en andere onaangename plekken. Hecni's tip: "krab niet aan de muggebulten" Tsja, een zeer goede tip, maar in de praktijk reuze-moeilijk uitvoerbaar...
Vanuit Maracay ben ik nog een dagje naar Colonia Tovar gegaan. Dit is een duits dorpje gesticht in 1843, compleet met vakwerk, duitse worst, Schwarzwalderkirschentorte, duits bier en noem maar op. Het dorp ligt op 2000 meter en is door middel van een ontiegelijk steil weggetje te bereiken. Het kan er soms erg koud zijn! Het ligt in een vallei en doet inderdaad denken aan de alpen of het Zwarte Woud, helemaal als de kerkklok gaat luiden, die je dan in het hele dal hoort. Ik was er in het weekend en dan barst het van de toeristen aldaar. Colonia Tovar is dan wel grappig, maar ontzettend toeristisch en commercieel. Een groot deel van de authenticiteit van het dorpje is daarmee verloren gegaan. Ik kwam wel een duitser tegen die nog duits sprak, althans alleen het Schwarzwalder streek-dialect waar deze kolonisten vandaan komen en geen hoogduits. 'T lijkt veel op Schweizerdeutch.
In Maracay ben ik drie dagen gebleven. Vervolgens ben ik in 7 etappes van Maracay naar Merida gefietst. De eerste 300 kilometer vlak door de laagvlakte van Los Llanos. De eerste nacht heb ik bij de 'bomberos', de brandweer geslapen en de derde nacht in mijn hangmat voor een restaurant langs de snelweg, wel met hekwerk er omheen en bewaking. De vierde dag in de bergen, in een dorp bij een vriendelijke Venezolaanse familie en de vijfde dag bij een landgenoot!
Vanaf Barinas, sla je rechts af richting de Venezolaanse Andes. De Venezolaanse Andes is anders, want vanaf Barinas, dat op zo'n 100 meter ligt, steigt de weg in 1 keer naar 3600 meter, een hoogteverschil van 3500 meter in 1 x. In Santo Domingo, op 2200 meter, aangekomen, kwam ik even bij in een restaurantje. Waar ik vandaan kwam? "Hollanda". Nou, ik trof het want in het dorp woonde een Nederlander, die na heen en weer gebel, werd opgetrommeld, na tien minuten kwam hij het restaurantje binnengewandeld. Ik heb bij hem kunnen slapen. Hij heet Ad van Velsen en heeft een boek geschreven: "mijn pleidooi". Hij is op tv geweest, o.a. bij Willibrord Frequin, en in diverse kranten. Hij is namelijk al zijn halve leven in gevecht met justitie wegens onterechte aanklachten. Hij werke in de dump en heeft o.a. ook handel met Cuba gedreven. Liet nog foto's zien van Fidel Castro, hij was in Cuba namelijk getrouwd met de zus van een vriend van Fidel, en dan zit je op Cuba wel goed...:) Op het internet, wanneer je de naam 'Ad van Velsen' intoetst, kun je het een en ander over het boek van Ad van Velsen lezen.
Vanaf Santo Domingo ging de weg nog omhoog naar uiteindelijk 3600 meter. Op ongeveer 2000 meter hoogte was ik wat luitjes in een autootje met fietsen op het dak tegengekomen. Zij hadden mij snoepjes en chocola gegeven. En die kwam ik de volgende dag op 3500 meter hoogte nog een keer tegen. En dit keer kreeg ik worst, kaas, wijn, wanten en nieuwe remmen op mijn fietst....!! Ik fietste daar in de regen en wind in mn korte sportbroekje en mn regenjas bleek bij nader inzien toch ook niet waterdicht te zijn, dus was ik er niet bepaald warmer op geworden. Maar: de wijn deed wonderen. Twee van de jongens controleerden eens eventjes mijn remmen en kwamen tot de conclusie dat het daarmee uiterste droevig gesteld was. Hoppakee, mijn oude remblokjes eraf en ze haalden de remblokjes van een van hun fietsen af en monteerden die op mijn fiets. Ik moest nog 1 km en na deze km ging het heerlijk naar beneden. Iets na de top heb ik mijzelf maar eens verwend en een mooie posada gepakt, de warme douche hield niet over, maar het bed was wel heerlijk wam en daar ben ik de eerste twee uurtjes, heerlijk gezellig warm onder de dekens, druk geweest met mijzelf warm te wrijven.
De volgende dag heerlijk naar beneden gesuist ri. Merida. Daar ben ik nu. Merida ligt in het hart van de Venezolaanse Andes en het is hier erg mooi. Merida heeft ook de langste en hoogste kabelbaan ter wereld, maar die is al bijna 4 jaar buiten gebruik, wegens een grondige renovatiebeurt...:( Vier jaar duurt wel erg lang, kan allemaal wel wat sneller, waarschijnlijk zal de overvloedige bureaucratie een snellere ingebruikname in de weg staan.
Morgen richting Colombia, dat zal nog twee dagen duren. Langer kan ook niet, want ik heb nog maar 20 Bolivares (amper 2 €) en pinnen kan ik dus niet, droog brood en water dus, de komende 2 dagen. Zodra ik de grens gepasseerd ben, zal ik in Colombia met veel genoegen en overgave mijn pasje weer in een van de blinkende geldmachines kunnen stoppen...!
Foto's volgen spoedig!