Colombia: prachtig fietsen, maar wel erg groot....

hallo allemaal,
het is alweer een tijdje geleden, dus is het weer tijd voor een reisverslag. Ik ben nu aanbeland in Ipiales, dat ligt in Colombia op 5 km van de grens met Ecuador. Als ik dit afgetyped heb, hoop ik daar naar toe te gaan. Er wacht weer eens een nieuw landje op me, ben benieuwd....!
Het laatste reisverslag had ik geschreven vanuit Merida, Venezuela. Ik had toen eveneens melding gemaakt van het handige feit dat ik tot aan de grens met Colombia (ongeveer 200 km) nog maar 20 Bolivar (minder dan 2 euro) tot mn beschikking had. Als je nog 200 km moet gaan fietsen heb je toch echt wel iets meer dan 2 euro aan eten en drinken nodig. Welnu: het bleek helemaal nog niet zo moeilijk om tweeenhalve dag met bijna geen geld door te brengen. Zo heb ik de eerste nacht in een dorp bij wildvreemde mensen geslapen alwaar ik als avondeten en ontbijt kip, rijst, ei en yuka (soort van harde aardappel) kreeg. Even verderop raakte ik aan de praat met een winkelier en ik vertelde hem mijn wilde plannen. Dat vond ie zo leuk dat ik 2 bier kreeg om mn ontbijt mee weg te spoelen en een ganse tros banaantjes voor onderweg meekreeg...!
Het was toch nog wel een behoorlijk eind fietsen naar de grens. Er waren onderweg enorm veel 'derrumbes', dat zijn weginstortingen, in dit geval door de hevige regenval, hele stukken helling komen dan naar beneden zetten en verwoesten de weg. Maar de volgende avond kwam ik na veel gezwoeg en gezweet aan tot ongeveer 30 km voor de grens op een pas op ong. 1300 meter. Niet heel hoog, maar best wel koud. Er was daar ook een 'puesto de control'. En nadat ik vluchtig had uitgelegd dat ik geen geld meer voor een overnachting had, mocht ik voor een restaurant, in mijn hangmat de nacht doorbrengen. Ik kreeg ook nog twee broodjes met kip en allerhande ingredienten en frisdrank en op de kop toe kreeg ik ook nog een heerlijk 'warme' deken, die bij nader inzien toch helemaal niet zo warm was...Nee, ik heb weleens een betere nacht in mijn hangmat doorgebracht...Het was lastig koud in mijn hangmat...:( De volgende morgen werd mijn leed enigszins verzacht, daar ik van een vriendelijke commandant en eveneens 'fietscollega' nagenoeg gloednieuwe fietskledij met een coole text: 'Guardia Nacional Bolivariana, Comando de Seguridad Urbanana Miranda' kreeg uitgereikt. Dus vanaf nu af en toe niet alleen nog het vertrouwde blauwe truitje op de foto's...:)
De volgende dag mn bagage in vuilniszakken gedaan, want het was vies weer en de weg was veranderd in een modderbende. Verder op de vertrouwde 'paul-manier', met slippers aan door de modder naar beneden gesuisd. Beneden in Urena aangekomen, was ik veranderd in bijkans een modderworstelaar...
Ook was er de grens, een nogal schimmige grens met van allerlei handel van joost mag weten of t illegaal of niet is... Nu heb je daar twee grens overgangen, een bij Urena en een bij St. Antonio. Ik ben de eerste overgegaan, maar die was niet voor buitenlanders bedoeld, dus kreeg ik geen stempel. Ik mocht wel gewoon de grens over, raar genoeg...Kwam ik in Cucuta, een hete, zompige, schimmige grensplaats aan. Daar heb ik weer heerlijk kunnen pinnen en zelf kunnen kiezen wat ik zou gaan eten...Tijdens dit ontbijt dacht ik toch nog eens na..."Paul, is het wel verstandig om zonder een officiele stempel in je paspoort Colombia in te gaan...??" Ik kwam tot de conclusie dat ik toch maar even met de 'billen bloot' moest en naar de andere grensovergang moest fietsen. Ik dus weer teruggefietst naar Venezuela, iets van 30 km om in totaal, en de andere, officiele grensovergang, ook voor buitenlanders, gepakt...Zo, nu had ik de zaakjes helemaal officieel op orde...! Gaf toch wel een iets fijner gevoel...:)
Het is altijd weer fijn om na zovele kms weer ns in een ander landje te fietsen. Laten we dat 'je' nu maar weg, want al met al blijkt Colombia nog een behoorlijk groot land te zijn. Dat wist ik ook wel, maar je denkt en hoopt dat t wat minder kms zijn...
Welnu: van Cucuta ging de weg alleen maar omhoog, 80 km lang, naar Pamplona (niet te verwarren met de spaanse variant, dus geen stierenrennen, maar wel een mooi historisch stadje). Pamplona ligt op 2300 meter. Dus lekker weer! Vanaf Pamplona ging de weg nog verder omhoog tot uiteindelijk 3300 meter. Dan is het toch wel genieten geblazen als je met een lekker zonnetje in gezonde berglucht, de frisse geur van dennennaalden mag opsnuiven, onderwijl genietend van schitterende vergezichten...! Wat ik als doorgewinterde 'Ollander' dan wel weer rijkelijk overdreven vind, is dat Jan en Alleman op de hoogvlaktes in de Andes in dekens gewikkeld en met bivakmutsen ten tonele verschijnt, terwijl ik daar in mn blote bast rondfiets...Het is dan ook af en toe meer de cultuur, dan de koude die hen doet besluiten zich in dergelijke kledij te hullen, dunkt me. En als een lokale broeder of zuster mij dan weer zo graag 'liefkozend' 'gringo' wil noemen, noem ik hen 'manta', dat is deken...De fietstocht ging naar Bucaramanga, een ontwikkelde, moderne stad van meer dan 1 miljoen inwoners op 900 meter. De laatste 40 km ging dan ook steil naar beneden van 3000 meter naar 900 meter. Een welverdiende afdaling...:)
Van Bucaramanga ben ik via verschillende etappes naar Bogota gefietst. Vijftig km na Bucaramanga moet je een stuk stijgen, om vervolgens zeer diep af te dalen naar 500 meter en kom je in een schitterende canyon terecht, het P.N. Chigamocha. Mijn bezoek werd nog even uitgesteld, want er was een groot rotsblok op de weg terecht gekomen, dus moest de explosievendienst eraan te pas komen. De file stond op ongeveer 500 meter afstand. Maar wat een geweld geeft zo'n portie dynamiet, met een daverende knal en rotsblokken die tientallen meters de lucht in werden geslingerd, werd er weer vrijbaan gemaakt en na een gratis overnachting in een posada (ach ja, de 'wereldfietser' heeft blijkbaar dusdanig veel aanzien, dat hij zelfs ook gratis overnachtingen krijgt aangeboden....:) ging de weg door de canyon omhoog, van 500 meter naar 2300 meter. De 'martelgang' omhoog ging gepaard met verbluffende panorama's en bij het zien van zoveel gezwoeg en gezweet had het vele vrachtverkeer voor mij vaak een vriendelijk 'gehonk' over, wat de 'billenkoek' en de 'aanslag' op de kuitspieren ruimschoots wist te verzachten...:)
Uiteindelijk kwam ik San Gil aan. Dit is de 'outdoor'-stad van Colombia, met enorm veel outdoor-mogelijkheden, raften, abseilen, klimmen e.d. en erg veel hotels. Toen ik in San Gil aankwam, dacht ik: "laat ik eens gek doen..." Ik zag een hotel, dat eruitzag als een van de duurdere hotels van de stad. Ik dacht: "laat ik eens voor de gein vragen hoe duur het is..." Nou brak mn klomp...wat bleek: 20.000 Peso's voor 1 nacht, dat is omgerekend iets minder dan 8 ganse Teuro's....De maand mei is namelijk het laagseizoen, in het hoogseizoen kostte een kamer 48.000 en nu dus voor minder dan de helft. Had ik een luxe suite, compleet met kabel-tv, heet water, internet en een heuse jacuzzi....!! Ik heb daar dus mooi even twee dagen geslapen en genoten van de weelderige luxe die mij omgaf. De volgende dag koers gezet naar Bogota, via verschillende etappes, via Oida, Barbosa en Ubate, veelal fietsend over hoogvlaktes, kwam ik uiteindelijk in Bogota aan. Het is wel grappig dat een traject van 100 km voor Bogota precies zoals Rusland en Oekraine ruikt...Ik dacht: "hoe kan dat?" Dat komt namelijk doordat er in dit gedeelte van Colombia veel steenkool gewonnen wordt en dat is in Rusland en Oekraine ook het geval en er wordt daar nog heel veel met steenkool verwarmd....vandaar...
Bogota is niet heel bijzonder, of het moet het tamelijk uitgebreide fietsnetwerk zijn. Gezegend door een links bewind is Bogota een relatief fietsvriendelijke stad met heel veel fietspaden. Ik zal wel even de nadelen van de bogotiaanse fietspaden opnoemen:
1. fiets je heerlijk veilig op het fietspad, stopt ie opeens in the 'middle of nowhere'...
2. voetgangers hebben de fietspaden eveneens ontdekt, met het gevolg dat je met name in de spits maar beter op de grote weg kunt fietsen, omdat de voetgangers botweg het voor jou bestemde fietspad geannexeerd hebben...
3. de bogotiaanse fietpaden zijn niet gelijkvloers, wat met zich meebrengt, dat het een behoorlijk gehobbeldebobbel is, waardoor je al snel uitwijkt richting de grote weg
4. de bogotiaanse fietspaden worden telkens onderbroken door zijwegen die voorrang hebben, in tegenstelling tot het nederlandse fietspad, waarbij het fietspad eveneens tot de voorrangsweg behoort, is dit in Bogota niet het geval en moet je dus constant voorrang verlenen, wat een soepele en snelle doorgang niet bevordert.
Conclusie: er moet nog het nodige verbeterd worden aan de bogotiaanse fietspaden alvorens ze in mijn ogen gerekend mogen worden tot een volwaardig fietspad...! Niettemin een pluim voor het initiatief!
In Bogota twee dagen gebleven in een backpackers-hostel met alle gemakken vandien en de stad bezichtigd. Bogota is hoog gelegen op 2800 meter en dat kun je merken, bijvoorbeeld als je een biertje nuttigt...Zoals reeds gezegd: niet heel bijzonder dit Bogota, wel een mooi centraal Simon-Bolivar-plein, maar van dit soort Spanjoolse pleinen vind je overal in Latijns-Amerika en als Nederlander kun je voor van dit soort pleinen beter naar Spanje gaan, dat is een stuk dichterbij en drukt de kosten aanzienlijk...:)
Van Bogota ging de weg verder richting het zuiden, eerst nog 30 km vlak en daarna: 'suizen', van 3000 meter naar 400 meter, een zeer lange afdaling van iets van 80 km. Beneden in het hete en klamme dal aangekomen mocht ik mijn twee gezworen kameraden weer begroeten: 1. zweten en 2. muskieten. Wel een prettige bijkomstigheid was, dat ik de nacht doorbracht in een vakantiecomplex, compleet met zwembad, voor 10.000 peso's kon ik daar de nacht in een iets steviger hangmat dan de mijne doorbrengen. En de oplossing voor mijn grote vriend de muskiet? een driedubbele laag insectenspray over de gehele breedte en lengte van mijn lichaam, van hoofd tot teen...en waarempel: dat hielp...!! Dus goed geslapen...!!
Vanaf grofweg Girardot ging de route via verschillende etappes richting het zuiden naar Mocoa. Een weeklang elke dag hetzelfde, dorpen, steden, mensen, koeien, kippen, honden, auto's die onderling inwisselbaar leken...En op gegeven moment iets voorbij de stad Neiva kwam ik dan toch even op een dood punt...Het was nog een noodeind naar de grens met Ecuador en de energie leek mij enigszins ontvlogen te zijn. Maar....daar kwam ik ze dan uiteindelijk toch tegen....LOTGENOTEN...drie Amerikanen en een zwitsers meisje die van Alaska naar Vuurland aan t fietsen waren...Hadden alles bij zich: van gitaren tot overheerlijke tomaten...Ervaringen uitgewisseld en dan toch wel leuk dat men altijd weer respect heeft voor dat ene enkele rugzakje dat ik met me meebreng...Zo kan het dus ook! Ik heb nog even een van die fietsen van hen proberen omhoog te tillen, maar dat woog denk ik wel bijna 100 kilo, afgezet tegen de 20 kilo die mijn fiets inclusief bagage weegt, lijkt me dat toch vooral bergop..:) voor mij toch ietwat plezanter...Niettemin; zij hadden natuurlijk wel tenten en dergelijke bij zich, iets dat ik toch wel mis...Met frisse moed maar weer doorgezet en op gegeven moment werd het landschap toch iets wisselender, van vlak ging het naar licht glooiend, van licht glooiend ging het langzaam via heuvels over in bergen. Er was er weer sprake van afwisseling wat het fietshumeur dusdanig verbeterde dat de grens met Ecuador opeens weer stukken dichterbij leek te zijn. Uiteindelijk kwam ik in Mocoa aan, laag gelegen op ongeveer 400 meter aan de boorden van de amazone-vlakte In de omgeving van Mocoa schijnen veel Farc-rebellen te zijn, dus veel Colombiaans leger op de weg.
Van Mocoa ging de route een stukje richting het westen weer het Andes-gebergte in. En dat heb ik geweten: optimale billenkoek...!! Want: de weg was onverhard, een weg van stenen, zand en puin en dat nagenoeg constant omhoog tot uiteindelijk 3200 meter...Voor een afstand van 80 km raakte ik in een gevecht met stenen, stenen, stenen, stenen en nog eens stenen verwikkeld. De kilometers kropen voorbij en je mocht blij zijn 4 km in een uur afgelegd te hebben. Na een afstand van 35 kilometer via haarspeldbochten en constant steil omhoog kwam ik bij een 'puesto de control' op 2200 meter. Als een aardelaarsnest hoog gelegen, met een mijlenver uitzicht over de bijna 2000 meter lager gelegen uitstrekte Amozone-vlakte. Deze hongerige jongen kreeg waar ie recht op had: een smakelijke maaltijd en drinken...! Oef dat was lekker! Traditiegetrouw mocht ik de nacht weer ns doorbregen met de vrinden van het Colombiaanse leger. Toch wel handig die Farc-rebellen, blijken er in een gebied veel van te zijn, dan heb je automatisch ook veel Colombiaans leger die de boel in de gaten probeert te houden, waar je dan in geval van nood de nacht kunt doorbrengen...Althans...van heerlijk slapen kwam toch vrij weinig terecht...Tsja, Paultje...had je je maar niet rijkelijk moeten laven aan al dat overheerlijke en bij nader inzien toch niet al te schone rivierwater....De veelal bijster intelligente en van een hoog niveau gestoelde grappen van de Colombiaanse dienstdoenders hielpen mij ook al niet veel verder....Wat wil je ook als je misschien wel een half jaar of een jaar met dezelfde kameraden in 'the middle of nowhere' zit, dan kan het niveau inderdaad dalen...Welnu, een pilletje bleek uiteindelijk als wonderdokter te fungeren....Kon ik toch nog wat uurtjes onder mijn drie dekens doorbrengen...:)
De volgende dag niet al te fit weer op de fiets gekropen. En net voordat ik weg wilde fietsen kwam er een andere lotgenoot naar boven gezwoegd. Een 56-jarige Colombiaan, die in het kader van een belofte, meditatie en opoffering van parochie naar parochie aan t fietsen was. Wat bleek: hij ging net zoals mij naar Ipiales, naar de grens met Ecuador, waar een beroemde kerk staat: "las Lajas". Juan was doodleuk al om vijf uur 's ochtens vanuit Macoa vertrokken om vervolgens in een ruk verder te zwoegen naar Sibundoy, vanaf Mocoa 80 kilometer onverhard omhoog.
Welnu; nagenoeg samen zijn we naar Sibundoy gefiets, voor mij nog 45 kilomer en voor hem 80 kilometer. Ik had wel enorm respect voor hem, want in het begin kon ik 'm geeneens bijhouden....Zag ik hem aan de overkant van het ravein als een oude stoomlocomotief over de weg verder denderen, moest ik nog helemaal om dat ravein heen fietsen.... Een gezonde hollandse knul in de bloei van zn leven, die het aflegt tegen een 56-jarige veteraan...Oei, oei, oei...dat vond ik niet zo leuk...Maar wat bleek: ik blijk toch een Dieseltje te zijn,want langzaam, langzaam aan, liep ik weer in en liep ik uit...O o o, wat was ik trots....dat ik sneller dan deze 56-jarige broeder was....Neen, alle gekheid op een stokje: wat we deelden was een gebroederlijk delen van hetzelfde noodlot: een voortdurend gevecht van man en machine (de fiets) tegen de aardse elementen (het hoogteverschil en de stenen en keien op de weg). Bij het bereiken van het hoogste punt op 3200 meter slaakte in dan ook een oerkreet en toen ik vlak voor Sibundoy weer asfalt onder de wielen kreeg, ben ik van mijn fiets afgestapt om het asfalt als een ware paus te kussen...! Toen we tegen het ondergaan van de zon elkaar in Sibundoy weer tegenkwamen, klopten we elkaar vele malen op de schouders, daar we het toch maar mooi effetjes geflikt hadden....Het was een gedenkwaardige tocht!!!
Van Sibundoy via twee aardige klimmen, ook gedeeltelijk onverhard, maar veel minder grove ondergrond, naar Pasto gefietst, een grote, schone stad, met een aangenaam klimaat. Van Pasto uiteindelijk de laatste etappe naar de grens met Ecuador afgelegd: een klein klimmetje van 10 kilometer, 30 kilometer dalen en weer 40 kilomter klimmen...
Wel, ik stop ermee, want ik ga kijken hoe het er aan de andere kant van de grens uit ziet....!