Ecuador:geinterviewd door de minister van toerisme

dag,
ik ben nu in Zumba, Ecuador aanbeland. Zumba ligt op de grens met Peru. Er gaat hier alleen een onverharde weg naartoe. Welnu, ik zal proberen om t dit maal kort te houden en vertellen hoe ik hier ben aanbeland...
Waar waren we gebleven? Impiales, in Colombia. Welnu, vanaf Impiales was het een peuleschilletje om weer eens een nieuw landje te mogen aandoen: Ecuador...! De grens duurde ongeveer anderhalf uur, vervolgens mocht ik de reis per fiets voortzetten. Je merkt dan al gauw dat Ecuador anders is dan bijvoorbeeld Colombia. De mensen zien er bijvoorbeeld iets anders uit, zijn meer inheems, met bijbehorende kledij en gewoontes. Vrouwen en mannen zijn dan in mooie kledij gehuld.
Van de grens ging het naar San Gabriel, een leuk, typisch Ecuadoriaans dorpje, waar ik heerlijk met warme douche en goed bed voor welgeteld drie hele dollares geslapen heb.
Van San Gabriel ging het naar Ibarra, er zat een fikse afdaling in de route, van ongeveer 3000 naar 1600 meter en dan blijft het toch altijd wel weer een kick als het je gegeven is om auto's en vrachtwagens te mogen inhalen...Toch gebeurde onderaan de helling dan toch 'eindelijk' het onvermijdelijke: fietspech, een kabel van de versnelling gebroken en dat net terwijl het donker was geworden en 'in the middle of nowhere'....Werd ik gedwongen om ongeveer voor een afstand van 30 km met de taxi te gaan....Vermeld ik hier zeer oprecht...heb daar ook geen moeite mee, want ik heb alles bij elkaar veel meer dan 30 km omgereden...
Van Ibarra ging de fietstocht naar Otavalo, een leuk toeristisch dorpje, waar de omgeving prachtig was: vulkaanmeren op 4000 meter hoogte: ongerept natuur...!
Van Otavalo ging het vervolgens naar Quito. Nu had ik gelezen dat de evenaar ongeveer 20 km buiten Quito is, maar wat schetste mijn verbazing: reeds na een kleine 3 uur fietsen was ik reeds bij de evenaar...! Kwam omdat ik een andere weg had genomen. Toch wel weer een meilpaal om na al het gezwoeg met je fiets de evenaar te mogen passeren...T blijkt overigens nog verrekte lastig om voor een afstand van 20 meter precies over die evenaar te fietsen. De evenaar was nl. in het asfalt weergegeven...Ander maf iets: ik ging nog even in de omgeving kijken, kwam ik die evenaar weer in het asfalt tegen en dit keer met een huis dat zowel op het zuidelijk -als het noordelijk halfrond is gebouwd. Wat zal moeders de vrouw dan tegen manlief zeggen wanneer ze moe is en wil gaan slapen...? "Lief, ik ga naar t zuidelijk halfrond hoor" of zoiets....:) Ook wel geinig om dan een beetje flauw tegen de lokale bevolking te doen, die zonder nog na te denken de evenaar passeren..."zo, gaat u naar het zuidelijk halfrond..? Ah, u bent net naar de winkel op het noordelijk halfrond geweest....!"
Uiteindelijk Quito bereikt, hoewel dat nog best wel een lastig karwei was, aangezien de laatste 20 km er nog 1000 meter geklommen moest worden...Quito ligt namelijk op 2800-3000 meter. Quito is mooi gelegen en vond ik wel een geriefelijke stad.
Van Quito ging het naar Latacunga, van Latacunga naar Riobamba en van Riobamba naar Alausi. In Quito was ik naar het geografisch militair instituut gegaan, alwaar ik een topkaartje van Ecuador op de kop heb weten te tikken, zo kun je ook van de hoofdwegen afgaan en kleine weggetjes pakken, wat ik dan ook uitgebreid gedaan heb, je geniet dan toch veel meer van de omgeving dan op de drukke panamericana...!
De omgeving tussen Riobamba en Alausi leek af en toe veel op een hoogvlakte in Scandinavie: mistig, naaldbos, hoog, koud en uitgestrekte vergezichten: echt vet om doorheen te fietsen. Nu was het natuurlijk wel weer zo dat ik traditiegetrouw weer enigszins te laat was vertrokken, met gevolg dat ik nog een afdaling in het donker heb moeten maken: nl: van de hoogvlakte naar Alausi: best wel n beetje spannend, want het was mistig, donker en koud en je kon maar een paar meter ver zien....waar was Alausi toch...? Voorzichtig de afdaling gemaakt en steeds als ik een schimmig licht zag, dacht ik: daar zal het wel zijn...maar neen..geen Alausi...maar uiteindelijk dan toch....k reed er bijna voorbij, want de borden waren ook nog nauwelijks te lezen, via nog een stuk onverharde weg werd een schimmig licht in de verte steeds helderder: Alausi. Koud en nat mocht ik in een leuk hostel een gloeiend hete douche ontmoeten! Heerlijk!
Alausi is bekend vanwege de Nariz del Diablo ( duivelsneus) : een stuk spoorweg die tot een van de spectaculairste ter wereld gerekend mag worden: komt nl. omdat het spoor behoorlijk stijl is en via een zigzag-systeem de trein een aantal haarspeldbochten neemt, waarbij de trein dan ook achteruit de helling af moet, dus met de locomotief achter: werd 20 dollar voor gevraagd om met dit spectakelstuk te mogen reizen..Vond ik toch wel een beetje duur voor 13 km heen en terug...Dus wat heb ik gedaan...heb het hele spoortraject gelopen...Spectucalair en toch ook wel n btje spannend, want in de verte hoorde ik de trein al aan komen, terwijl het spoor maar heel nauw was, met aan de ene kant een steile bergwand en aan de andere kant een afgrond. In ieder geval kwam ik net op tijd bij de neus aan en vanaf een rotspunt naast het spoor heb ik het spectakelstuk mogen aanschouwen, wel maf hoor als een trein achterstevoren van de helling afgaat, mooie foto's gemaakt, de omgeving hier was sowieso schitterend: bergen, steile afgronden, lekker zonnetje en een stevige wandeling: werd het achterwerk ook een keer ontzien....:)
Van Alausi ging het via Azogues, Cuenca en Loja naar Vilcabamba om vervolgens het pure bikkelwerk weer op te pakken: onverhard, naar boven, naar beneden, naar boven, naar beneden, naar boven naar beneden, naar boven naar beneden, links, rechts, links, rechts, links, rechts, stenen, zand, stenen, zand, stenen, zand, modder, modder, modder, modder....En net dat het me toch stevig begon te vervelen en ik in de omgeving van Palanda niet heel veel puf meer had en me afvroeg hoe lang de grens nog ging duren...vooral ook omdat de weg dan nergens maar dan ook nergens vlak of recht was en de ene local over nog 50 km naar de grens repte en een ander over nog minstens een zeer stevige 200 km...kwam de Ecuadoriaanse minister van toerisme met zijn filmploeg langs....Freddy Ehlers...Aangenaam...! Hij was samen met een filmploeg een serie over toerisme in Ecuador voor tv aan t maken, getiteld: "ama la vida", hou van het leven....en zo'n verweerde hollander op een fiets kon dus prima vertellen hoe ik aan deze titel middels mijn fietsvakantie daaraan vorm gaf....! Aldus werd ik door de minister geinterviewd met steeds een heuse filmcamera voor mn neus, en natuurlijk werd ik ook nog gefilmd hoe ik een steile helling naar boven fietste...En...als klap op de vuurpijl, trof ik het ook nog dat Freddy en z'n equipe nog een leuk feestje in een lodge, hoog in de bergen had...feestje duurde maar heel kort, want een minister mag natuurlijk niet te veel feesten, komt misschien een beetje corrupt over, maar ik had wel een heerlijk onderkomen in een schitterend omgeving als cadeau gekregen....! Foto's volgen spoedig...en internet-adres van de serie zal ik ook z.sp.m. geven...Tot zover!