Aruba te duur, dus slapen op 't....

het was nog een behoorlijk gehannis om van Mexico naar Curacao te komen, de goedkoopste vlucht is via Miami, maar dan heb je het gezeur van de verplichte registratie voor buitenlanders die Amerikaans grondgebied aandoen, ook waren de tickets via Miami op dat moment erg duur...daarom heb ik een ticket via Bogota (Colombia) naar Aruba geboekt. In eerste instantie had ik een ticket via Bogota naar Curacao geboekt, maar telkens wanneer ik wilde betalen, gooide het systeem mij eruit. Daarop besloot ik dan maar een ticket Mexico-Bogota-Aruba te boeken. Dat lukte wel en voor mij een mooi excuus om dan ook gelijk maar Aruba 'mee te pakken'.
's Ochtends vroeg afscheid genomen van Eunice (niet zo leuk, maar hoort erbij..) vanuit Mexico vertrokken en na 4 vlieguurtjes in Bogota geland. Daar genoeg tijd om over te stappen en mij in te laten met de 'lucratieve en begerenswaardige bolletjeslikkerij', op weg naar Aruba...! Een kanttekening bij het bolletjesslikken: zorg ervoor dat het vliegtuig absoluut geen vertraging heeft, anders ontploffen de bolletjes in je buik...:(
Op Aruba aangekomen, lijkt het wel alsof Uncle Sam Aruba heeft ingelijfd...Overal waar je komt is het Yankees en Gringo's geblazen. De gehele economie van het eiland is erop ingespeeld. Je wordt veelal niet in het Nederlands, maar in het engels aangesproken, denkende dat je een inwoner van het land der onbegrensde mogelijkheden bent en hier op Aruba je dollars in hamburgers gaat investeren en gaat verspillen in de talloze casino's...
Maar nee, ik kwam hier om ook dit deel van het Het Koninkrijk te bezoeken (net zoals je als Nederlander alle 12 provincies bezocht moet hebben, zo ook de 6 eilanden in 'De West'...
Ik had geen hotel geboekt, want dat was allemaal 100 euro of duurder...Dus ik dacht: ik zie wel hoe het gaat...Bij aankomst op Aruba begon het al niet goed, want wat bleek...geen kluisjes op de luchthaven...Dus waar moet ik dan naartoe met mijn bagage? met zo'n grote tas kun je niet het eiland rondfietsen. Eerst heb ik mijn fiets in elkaar gezet en daarna ben ik op en rondom de luchthaven op onderzoek uitgegaan. Waar o waar zou ik mijn bagage achter kunnen laten..? De luchthaven van Aruba is maar klein en pal naast de luchthaven op nog geen 100 meter van de aankomsthal bevind je je al in bewoond gebied. Ik besloot aldaar mijn geluk te beproeven en het gesprek met de lokale bevolking aan te gaan, hopende op een oplossing voor mijn probleem. Ik trof het: in het eerste het beste huisje, 'bewaakt' door het vertrouwde hondengeblaf brandde licht. De eigenaar van het huisje: de familie Kok. Ik legde mijn probleem uit en men was zeer bereidwillig om deze Macamba te helpen. Aldus kon ik mijn babage bij de familie Kok achter laten. Had ik nog een ander probleempje: want waar moest ik 's avonds slapen...? Ik gaf her en der wat hints, maar mijn boodschap wilde nog niet helamaal landen, totdat de oudste inwoner van het huisje, de 80-jarige Henry Kok mij spontaan wist te melden dat er ook nog een extra bed in het huisje stond...Nadeel: Henry Kok is ontzettend doof (daarover straks meer...)
Het was inmiddels al avond geworden en het leek mij leuk om in Oranjestad iets te gaan eten. Na twee uur, om 10 uur 's avonds keerde ik weer terug bij het huisje, maar er brandde geen licht meer. Wetende dat de eigenaar van het huisje: Henry stokdoof is, had het ook weinig nut om aan te kloppen of te gaan roepen (hadden de honden sowieso ook niet geapprecieerd...)Daarom moest ik voor mijzelf een andere slaapmogelijkheid creeeren en besloot ik de luchthaven aan een nadere inspectie te onderwerpen...Doel: een gerieflijke en comfortabele slaapplek...Dat bleek moeilijker dan gedacht. Eerst ging ik mijn geluk beproeven in de vertrekhal...maar....nergens bankjes, alleen maar stoeltjes, dus niet lekker liggen..dan maar buiten...want buiten voor de vertrekhal stonden heerlijke (in mijn dromen, eikenhouten) bankjes, dus ging ik daar heerlijk op liggen...'heerlijk' totdat het ging stortregenen...dat was even een koude douche..lag ik net zo lekker..Maar niet getreurd, mijn vertrouwen was groot, dat ik desondanks toch nog een paar uurtjes de slaap zou gaan vatten...dus...op naar het toilet, 's nachts zo goed als verlaten en in het geval van het vrouwentoilet ook nog ns een keer aardig schoon...Ik trof het helemaal...want een van de vrouwentoiletten was aardig groot van opzet en werd niet gebruikt, ik dus over het muurtje geklommen en tot mijn grote blijdschap lag er in dit toilet een schone vuilniszak, de vuilniszak kon ik als 'heerlijk warm aanvoelende deken' gebruiken, ook lag er nog een onaangetaste grote rol toiletpapier, die ik helemaal uit elkaar gerold heb en waarvan ik, zonder enigszins te overdrijven, een verrukkelijk kussentje heb gemaakt. Daar lag en sliep ik dan...tot...6 uur 's ochtends...een hoop kabaal op het vrouwentoilet...en een dame die maar niet weggging...ik lag op de grond en kon vanonder het hokje twee paar damesschoenen zien en....een zwabber...:( aarggghh...de schoonmaakster...ik ben maar snel opgestaan en toen ze eventjes wegging ben ik snel het vrouwentoilet uitgevlucht..Stel je voor...wat had ze wel niet moeten denken als ze daar een jonge man in een vuilniszak, met de ogen dicht op het vrouwentoilet had zien liggen...Ze had zich waarschijnlijk een hoedje geschrokken...
Dus maar op het fietsje geklommen en Aruba verkend: Oranjestad bezocht: veel Nederlandse architectuur, maar voor de rest niet heel spectaculair...verder bezocht: de California-vuurtoren, de kapel van Altovista (mooi kerkje in een woest, verlaten landschap, met uitzicht op de zee), de Casibari-keien (grappige grote zandsteenkeien van luttele tonnen zwaar) en...de...Hooiberg, met zijn 168 meter niet het hoogste, maar wel het spectaculairste hoogste punt...als je ervoor staat, denk je..dat doen we wel even...maar eenmaal bezig en eenmaal bovengekomen, na meer dan 500 treden, besef je dat het nog een behoorlijk 'pokkending' is om te beklimmen. Boven even snel een paar foto's gemaakt en snel weer naar beneden gerend, want ik moest mijn vliegtuig halen..De 'natuurlijke brug', de belangrijkste toeristische trekpleister van het eiland heb ik overigens niet bezocht, want die is in 2005 ingestort...
Wel heb ik nog iets van 2 uur in de supermarkt doorgebracht, want dit is op Aruba veelal een sociale onmoetingsplek, lekker koud met airco en je komt er je bekenden tegen..Zo bleef ik ook hangen en een paar pintjes met een paar locals gedronken. Het blijkt dat Arubanen vriendelijke mensen, zonder haast, met een goed gevoel voor humor zijn...Veel gelachen daar in de supermarkt en na twee weken kon ik weer uitgebreid in mijn vertrouwde moerstaaltje praten. Gesprekken gingen natuurlijk over Nederland en Aruba en aanverwante zaken..
Bij aankomst bij mijn 'gastenverblijf' stond Henry Kok mij al op te wachten, snel de fiets uit elkaar gehaald, in de kartonnen doos gestopt, nog even snel buiten onder de kraan de sporen van een dag zweten en zwoegen van me afgewast en heerlijk in de open lucht gedoucht. Het bagagekarretje van de luchthaven hadden we bij het huisje achtergelaten, de fiets en mn tas erop gedaan en binnen 2 minuten stond ik in de vertrekhal...op naar de volgende fietsbestemming: Curacao...!