van Mexico-City via Milpa Alta naar Amecameca v.v.

Ik ben nu in Mexico-stad. Op bezoek bij Eunice, mijn vriendin. We kennen elkaar al weer bijna een jaar en proberen elkaar zo vaak mogelijk te zien. De laatste keer was eind augustus geweest, dus werd het de allerhoogste tijd om elkaar weer te zien)
Een Nederlander zonder fiets is geen Nederlander, dus heb ik mijn fiets uit elkaar gehaald en in karton ingepakt. Het was in eerste instantie de bedoeling dat mijn fietsje naar Mexico, Curacao, het Caraibisch gebied en Florida zou afreizen, maar daar komt D.V. het een en ander bij (zie: 'mijn huidige reis')
Op gegeven moment moet je aan Mexico City zien te ontsnappen. Zij het alleen al vanwege de smog. Frappant was dat ik de eerste dag bobbeltjes op mijn bovenarmen had gekregen; een direct gevolg van de vervuilende uitlaatgassen...
Om te ontsnappen hadden Maitl (broer van Alba, vrouw van Steven,mijn broer) en ik het plan opgevat om dan maar naar de gezonde lucht te fietsen, naar de Iztaccihuatl, 5230 m. en Popocatepetl, 5426 m. (resp. de twee - en een na hoogste berg van Mexico)
Aldus geschiedde...waarbij het toch wel handig is als je lokale reisgenoot de weg in zijn eigen stad goed weet te vinden. Maar Mexico-stad heeft 25 miljoen inwoners en is daarmee de grootste stad ter wereld en daarom is het niet verwonderlijk dat je de weg dan niet altijd kunt vinden...
gelukkig had ik een kaart bij me. De kortste weg van Mexico-stad naar Amecameca is via de snelweg naar het zuiden, maar wij belandden op een secundaire weg en die weg begon behoorlijk te stijgen tot boven de 2800 meter. Ik fietste sneller dan Maitl naar boven en boven op de top wachtte ik, wachtte ik en wachtte ik....maar...geen Maitl, in geen velden of wegen te bekennen. Uiteindelijk na een uur besloot ik poolshoogte te gaan nemen en dan maar naar beneden te fietsen..En waarempel, na de eerste de beste bocht, na 100 meter zag ik daar de fiets van Maitl en Maitl even verderop onder een boom in het gras...como estas? Bien...kreeg ik als antwoord terug, onderwijl nog bijkomend van wat bleek duizeligheid en overgeven...'t Maffe van het hele verhaal was dat we meer dan een uur op elkaar hebben zitten wachten, terwijl ik op de top, na de bocht en Maitl voor de bocht, op een afstand van amper 100 meter, op elkaar hebben zitten wachten...Hij moest nog maar 100 meter en dan was hij ook op de top...De remedie voor het lichamelijk leed dat was opgelopen? simpel: een biertje en je voelt je weer kiplekker...Daarna heerlijk naar beneden gesuist en uiteindelijk in Amecameca een taxi naar 4000 meter genomen om op de hoogvlakte van de Iztaccihuatl en Popocatepetl gewandeld, onder andere naar de cascadas (de watervallen) geweest. Heel mooi daar, met steeds op de achtergrond de machtige, besneeuwde Popocatepetl. Op het einde van de dag naar beneden gelift, de volgende dag van Amecameca terug naar Mexico-stad gefietst. Dit keer ging het heel wat sneller, we namen de snelweg en deze was over bijna de gehele lengte vlak...In de verte konden we Mexico-stad in het dal zien liggen. Alhoewel de stad zelf eigenlijk moeilijk te ontwaren is, want in het dal hangt nagenoeg altijd een dikke, grijze,ongezonde, zwaar vervuilende waas van smog... Als je zo langzaamaan met je fietsje Mexico-stad nadert en de smogwaas in de verte ziet, ben je je ervan bewust dat je de komende dagen weer de zo ongeveer ongezondste lucht ter wereld gaat inademen...