Peru, Bolivia en Chili: prachtig maar ook bikkelen

het laatste verslag al weer...t is hard gegaan, kben nu in Lima, op mijn vlucht aan het wachten...
Het laatste verslag ging over Ecuador, daarna ben ik naar Jaen in Peru gegaan, alwaar ik Eunice na drie maanden weer mocht zien. Leuk om elkaar in een ander land in een vreemde stad te ontmoetten. Omdat Eunice niet zo heel erg van het fietsen is, hebben we met de bus Peru doorkruist. Dus Peru is niet befietst....Van Jaen zijn we naar Huaraz gegaan, midden in het Andes-gebergte, alwaar zich het hoogste punt van Peru bevindt, de Huascaran, ruim 6700 meter hoog. In een leuk hotelletje te Caraz overnacht en de volgende dag zijn we naar een gletsjermeer op 4200 meter hoogte gegaan, azuurblauw water met maagedelijk witte sneeuw en hemelsblauwe lucht op de achtergrond...! Ook nog het gletsjermeer ingedoken om 'af te koelen'. Nou, maar niet langer dan een minuut, want een Noors gletsjermeer kan niet aan een Peruaans gletsjermeer tippen....Deze duik was in ieder geval wel goed voor de bloedsomloop....:) In drie woorden: Werkelijkwaar magnifieke omgeving...! Van Huaraz ging het per bus via Lima, wat overigens niet zo'n heel bijzondere stad is, naar Cuzco. Cuzco, bijzonder vanwege zijn Inca-historie, is mooi. Ook is het beroemd omdat vlakbij het wereldwonder Macchu Pichu ligt. De tijd was krap en we hadden helaas geen tijd om dit te mogen aanschouwen. Van Cuzco ging het per bus naar La Paz, de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld, de hoofdstad van Bolivia. Vanaf daar is Eunice weer teruggevlogen.
Voor mij restten er nog ruim twee weken om in Suriname te geraken...Nou, dat heb ik dus mooi uit mijn hoofd moeten zetten, want de hele Amazone doorkruisen, daar heb je nog wel even een slordige twee maanden voor nodig....Dus heb ik voor een ander alternatief gekozen...het leek me wel geinig om via wat regionale weggetjes naar Chili te fietsen...En dat heb ik geweten...pfffffff....dagen van niet meer dan 30 km per dag omdat de omstandigheden het simpelweg niet toelieten..Daarover straks meer...
Welnu, inmiddels was ik al zo'n drie dagen in La Paz op 3700 meter hoogte en aardig geacclimatiseerd, moest ook wel, want ik had ervoor gekozen om naar Coroico, ten oosten van La Paz, te fietsen. En daarvoor moest eerst nog wel een 'pasje' van 4700 meter, La Cumbre, bestegen worden. Ik was benieuwd hoe dat zou gaan...ademtekort etc. op een dergelijke hoogte. Maar verrassend genoeg was het een 'peuleschilletje' om dit 'colletje' te trotseren. Althans dat dacht ik....Soepeltjes ging het naar boven en boven aangekomen van het moment genoten, totdat ik toch wel aardig onderkoelt begon te raken...wat wil je ook...in polaire toestanden met je regenjasje, schoenen en kleren met gaten....ja, Paultje, dan krijg je het inderdaad behoorlijk KOUD...brrrr....snel maar in kamikaze-vlucht naar beneden suizen, dacht ik...maar daar kwam toch minder van terecht, aangezien ik bevroren handen had gekregen. Welnu, bij een huisje iets lager mocht ik van een vriendelijke bewoonster mijn paarsrode handekes boven een haardvuurtje ontdooien.......en........WIIIIIIIIIIIIIIIIIOEI!!! Dat doet lekker pijn zeg...bevroren handen ok, maar ze laten ontdooien is een ander verhaal...
De weg van La Paz via La Cumbre naar Coroico was magnifiek...van 4700 meter in een keer naar 1000 meter..heerlijk suizen met schitterende vergezichten...GEWELDIG GAVE OMGEVING!! Coroico is een geriefelijk plaatsje op 1700 meter met een mild klimaat, wanneer je het met La Paz vergelijkt. Geriefelijk, in die zin, dat het klimaat mild is...want ik dacht dat ik van ze af was....maar NEEN....de overirritante prikgrage muskiet kwam weer eens om de hoek kijken...VERSCHRIKKELIJK...wat een gejeuk en gekrab....Komt nl. omdat het gebied waar ik fietste tussen de Andes en de Amazone ligt en die muskieten vliegen, wanneer ze richting het westen gaan, dus doodleuk vanuit die Amazone zo hoog ze maar kunnen het Andesgebergte in....Ik moest tot zeker 2500 meter stijgen, wilde ik van deze overijverige, maar oervervelende beestjes af zijn....
Vlakbij Coroico ligt de 'Camino de la muerte' oftewel 'the deathroad' oftewel 'de dodenweg'. Dit is een stuk weg van 35 kilometer, waar in het verleden elke maand wel een auto, truck of bus in het ravijn stortte. Heden ten dage niet meer, omdat ze een nieuwe weg hebben aangelegd. De oude weg ligt er nog steeds en wordt nu door overmoedige mountainbikertjes gebruikt. Vanuit La Paz worden er dagtrips naar 'camino de la muerte' georganiseerd. Voor 100 dollar kun je dan vanaf de 'deathroad' met gehuurde fiets naar beneden suizen en daarna met het 'gringo-busje' weer lekker lui naar boven en 100 dollar lichter gemaakt...Welnu, het leek mij dus een beter plan om deze 'deathroad' met mijn eigen fietsje te lijf te gaan en dan niet van boven naar beneden...NEEN...van onder naar boven...ZWAAR...bikkelen...en zweten en spierpijntjes, maar gaaf om te doen, ook leuk om al die andere toeristen naar beneden zien te komen, terwijl ik de enige was die naar boven ging...Op sommige stukken is de 'deathroad' heel smal en kun je je voorstellen dat het een hachelijke onderneming was om met je vrachtwagen een andere vrachtwagen te passseren...Vandaar dat de 'camino de la muerte' de enige weg in Bolivia is waar je links in plaats van rechts moet rijden...Dit omdat dan je stuur aan de kant van het ravijn zit en je dus op de cm nauwkeurig je vehikel tot de rand van het ravijn kunt manouvreren, zodat het allemaal netaan 'past' of niet...getuige de vele kruizen die nu stille getuigen langs de kant van de weg zijn... Eenmaal boven aangekomen, had ik meer dan 2000 meter onverhard gestegen, van 1100 tot 3300 meter. Via de nieuw aangelegde weg kon ik weer richting Coroico naar beneden suizen...!
Ik keek eens op de kaart en het leek mij wel geinig om via onverharde weg met een lus ergens tussen La Paz en Cochabamba uit te komen. Luribay leek me wel een leuke bestemming, om vandaaruit naar Chili te fietsen....K moest toch nog een beetje een leuk doel hebben, omdat Suriname er niet meer in zat...Welnu zover mocht t niet komen....K was weer eens te optimistisch gestemd. Ik fietste nl. in de Yungas, het gebied dat tussen de Amazone en de Andes ligt, de wegen aldaar laten zich kenmerken door alleen maar stuifzand en stenen....Aldus mocht ik blij zijn als ik op een dag 30 km had afgelegd....Van Coroico ging het naar Coripati, naar Chulimani, naar Irupana, La Plazuela....uiteindelijk kwam ik afgepeigerd in het gehucht der gehuchten, Hucumarina genaamd, aan. Bestaande uit drie huizen, een rivier, een stel mijnwerkers, kippen, poezen en muildieren...Ik trof het, want ik mocht de nacht bij Eddy, een mijnwerker, doorbrengen. Een sympathieke kerel van 40 jaar oud en een afstammeling van een spaanse 'patronen-familie'. Woonde daar in zn hutje en was blij met wat ie had: een beetje goud zoeken, een beetje badderen in de rivier, wat groenten en fruit laten groeien, wat aanklooien met gereedschap e.d. , potje koken en uitzien naar de twee vehikels die dagelijks op de weg voorbij kwamen...Ik ben daar twee dagen gebleven en wat was het een sensatie als er een vrachtwagen voorbij kwam. De vrachtwagenchauffeur in deze contreien is een man van aanzien, want hij is zo ongeveer de enige die voor transport kan zorgen...! Behalve lading zitten de vrachtwagens alhier dan ook vol met mensen...! Samen met Eddy ben ik 's nachts een mijn ingegaan, een tunnel van 200 meter. Aldaar deed Eddy voor hoe je goud moet zoeken. Het sprak mij dusdanig aan, dat ik de beitel en hamer ook ter hand nam en driftig op zoek ging naar het gele goud....Maar dat zit toch anders...want zo makkelijk is dat nog niet...je moet eerst een goudader zoeken...Hoe je die moet zoeken, is me nog steeds een raadsel....en al het gruis daarvan stop je in een jutezak, die neem je mee naar buiten en in de rivier ga je dat wassen en dan als je ontzettend veel mazzel hebt, kom je een grammetje goud tegen...Welnu aan dat goudwassen ben ik niet toegekomen....Eddy wel....en af en toe komt hij eens een grammetje of een grammetje of twee tegen....en zo voorziet hij in zijn inkomen....T viel me wel op dat Eddy af en toe best wel melig was ....Wat wil je ook.... 'in the middle of nowhere' in je hutje en elke avond weer 'gezellig' die mijn induiken....! Toen ik na twee dagen mijn stalen ros weer besteeg, moest Eddy een traantje wegpinken...We konden het erg goed met elkaar vinden en enig gezelschap had Eddy blijkbaar zeer goed gedaan...Verder ging het richting Lambate en daarna naar La Paz....Luribay had ik inmiddels al uit mijn hoofd gezet, want op deze wegen zou ik daar nu nog niet zijn aangekomen....Wel prettig is dat sommige lokale bewoners geen benul van tijd en vooral niet van kms hebben. In een dorpje, na een dag alleen maar stijgen, aangekomen, vroeg ik hoe ver het nog naar Lambate was. Het was inmiddels zes uur en het begon al donker te worden..."Lambate....hoe ver nog"?, vroeg ik aan een brave burger..."Lambate....o...heel dichtbij....30 minuten met de fiets. ligt achter die berg daar...." "Nou", dacht ik...."dat kan dan nog mooi even....kan ik toch nog in het geriefelijke Lambate aankomen, net voor het pikkedonker is...." Vergat deze beste man te vertellen dat er tussen zijn dorp en Lambate nog eens drie bergen lagen....Nou, leuk zeg..fiets je daar in het pikkedonker op een smal paadje, dat voor weg moet doorgaan op 3000 meter hoogte....Lambate was nog een verschrikkelijk naar eind fietsen...Maar ik trof het....een auto....op dit tijdstip met bijkans gemiddeld 1 auto per avond die langskomt....een oude bekende uit een vorig dorp....Heb ik die laatste dertig kilometer langs vervaarlijk aandoende ravijnen en berghellingen per auto afgelegd....K vond dat ik dat wel mocht doen....
Uiteindelijk in La Paz aangekomen en het was fijn om na twee weken weer eens het internet op te kunnen en een goede douche te kunnen nemen en meer van dergelijke westerse verwennerijen...
Ik moest nog in Arica, de meest noordelijke stad van Chili in de Atacama-woestijn, zien aan te komen....nog zo´n 500 km. En dat was nog een uitermate lastig karwei...Bij de grens Bolivia-Chili bevind je je op een hoogvlakte op 4700 meter met een gierende wind. Waarbij fietsen bijkans onmogelijk was....Het meeste heb ik dan ook gelopen, met de fiets in de hand...De grens met Chili heb ik weten te passseren, maar ongeveer 30 km na de grens heb ik het toch maar opgegeven en via een politieauto belandden ik en mijn fiets uiteindelijk in een vrachtwagen....Mijn vliegtuig zou over twee dagen vanuit Lima vertrekken en het leek mij slim om toch maar eens met fietsen te stoppen en niet mijn vliegtuig te missen....Met de vrachtwagen de afdaling van 4700 meter naar 0 meter gemaakt.....Vond ik wel een beetje balen, want het had mijn erg gaaf geleken om deze afdaling als ultiem 'toetje' ter afronding van een evenerende fietsvakantie te mogen maken....Het eindpunt van mijn fietsvakantie is dus uiteindelijk de grens Bolvia-Chili geworden....Ik vind het best zo....Genoeg gefietst en het is tijd geworden om richting 'ons kikkerlandje' af te reizen....
Paul, Lima, Peru 21-07-2011