na de stierenrodeo, groeten uit t koude Costa Rica

Hallo,

ik ben nu in San Vito in Costa Rica aanbeland, dat ligt op zo´n 10 km van de grens met Panama. Hoe ik hier ben aanbeland, ging uiteraard wel met de nodige avonturen gepaard....daarover straks meer...
Vanaf het laatste reisverslag was ik dus in Rivas, in Nicaragua. In Rivas ben ik op zondagochtend naar de kerk geweest, het was een evangelische kerk, genaamd ¨Jezus is de Heer¨, een kerkje op zondag bezoeken is totaal geen probleem in Centraal Amerika! de preek ging over de smalle en de brede weg. Er werd gepreekt vanuit Mattheus. Ik kan na 3 weken al wel een beetje Spaans, tot 1000 tellen, eten bestellen, vragen naar de weg e.d., maar een dienst volgen, gaat me toch echt te snel...! Wel meegekregen waar het over ging, dat vond ik al heel wat...!
Vanaf Rivas ben ik met een schuit naar Isla de Ometepe gegaan, dat is een geinig vulkaaneiland midden in het Lago de Nicaragua, het eiland bestaat uit 2 vulkanen van zo´n 1500 meter hoog. Maar om er te komen, moet je dus de boot pakken....en dat was geen lolletje...doe mij maar liever 130 km in de hitte fietsen dan anderhalf uur op zo´n modderschuit....ik werd er niet echt helderder door, meer misselijk, kwam waarschijnlijk ook wel doordat ik vlak naast de uitlaatpijp zat, maar die was dan ook gewoon midden op het dek geplaatst...
In ieder geval wel zonder verdere kleerscheuren aangekomen...Isla de Ometepe is behoorlijk toeristisch en overal kom je ´backpackers´ tegen, en dan vooral de wat alternatievere backpackers, want die gaan vaak naar erg goedkope bestemmingen. Als backpackers onder elkaar worden dan de stoere verhalen aan elkaar uitgewisseld...waarbij ik mij natuurlijk wel iets anders voel dan de gemiddelde backpacker, omdat ik uiteraard met de fiets ben...! De andere backpackers hebben dat vaak ook wel door en vinden het erg interessant dat ik met de fiets een half continent doorkruis...!
Er was in de hoofdstad van het eiland al een week lang een of ander festijn aan de gang. En het scheen dat er ´s avonds een rodeo gehouden werd...en of ie gehouden werd...ik zat eerste rang en ik had zoiets nog niet eerder meegemaakt....!!! Wel heel gaaf om mee te maken. Niet dat ik het nou met alles eens was, want ze zaten die stieren wel redelijk te pesten...! Iig. was ik naar het centrum van het plaatsje gegaan en daar hadden ze bouwvallen van tribunes rond een kale vlakte geplaatst, met op de vlakte paarden, stieren en...mensen...uiteraard, want anders is het niet spannend...! Omdat ik natuurlijk geen zin had om iets van 20 eurocent voor de tribune te betalen, ging ik maar even een stukje klimmen...ik zag dat anderen dat ook deden, dus o.a. via de toiletgebouwen, kwam ik op een mooi houten terrasje uit, die door de vele mensen die erop stonden, wel een beetje gammel aandeed en bij gejuich ook wel flexibel heen en weer te bewegen bleek te zijn....Maar mn klauterpartij had wel zn vruchten afgeworpen, want ik was dus bij de commentaarpositie...;) uitgekomen, dus zit je idd. EERSTE rang....Ik zal even uitleggen hoe het bij zo´n rodeo er aan toegaat. Er lopen en rennen zo´n 100 mensen en wat lui met lasso´s op paarden op het veld tussen de tribunes rond en dan is het even wachten...en jawel hoor, daar komt dan een grote stier naar binnen. Die gaan ze vervolgens een beetje plagen, aan de staart trekken etc., dan wordt ie met touwen rond een houten balk vastgebonden, er springt iemand op de rug van de stier, de touwen worden losgemaakt en de stier begint wild heen en weer te rennen en te springen, de gene die erop zit, moet er dus op blijven zitten en niet vallen...en de meesten lukt dat wel, mede omdat er 1000 cordoba´s mee te verdienen valt, zo´n 50 dollar...! En al die mensen dan...?? Dat is het leuke namelijk, je moet dus die stier zien te ontwijken en er voor zorgen dat je niet geraakt wordt...! In het begin snapte ik niet waar al die mensen bleven als de stier naar onze hoek toe kwam gerend, maar even later kreeg ik door, dat ze met zn allen vliegensvlug in de tribunes klimmen, zodat de stier net onder ze door rent en springt. Uiteraard wordt er ook wel eens iemand geraakt, maar dat is het risico van het vak en bovendien wordt je dan heel snel aan beide armen naar veilige haven
getrokken. Naar veilige haven??? Dat denk je als je buiten op straat loopt...maar zo´n stier kan natuurlijk per ongeluk ook wel ontsnappen en gaat dan rustig even op straat de boel verkennen...en dat gebeurde dan ook, dus alle hoofdjes op de tribune omgekeerd, maar de helden met de lasso´s wisten de stier al weer snel te vangen, dus niets aan t handje...Overigens...die 1000 cordoba´s zag ik wel zitten....en ik liet even aan mn buren merken, dat 1000 cordoba´s voor zo´n ritje op een stier mij niet onaantrekkelijk in de oren klonk....en dat had ik natuurlijk niet moeten zeggen...te meer omdat ik bij de commentaarpositie zat en een ´gringo´, die voor een mensenmasa van zo´n 1000 personen, van een stier valt, is natuurlijk het summum van leedvermaak een onuitwisbare indruk...En dus werd ik voorgesteld aan de commentator, die het natuurlijk een reuzeplan vond..Iig. wist ik met de nodige smoesjes het vege lijf te redden...ik had zadelpijn, volgens mij, ik weet niet meer precies wat ik zei...
Nou, Isla de Ometepe is niet saai! Maar ook heel mooi, en het leuke is, dat je steeds het idee hebt, dat je op een eiland in zee bent, ook omdat het lago de Nicaragua een wild meer is, maar je zit toch echt op een eiland in een heel groot meer. Ik ben het eiland rondgefietst en kwam een stel op de fiets tegen, ze waren uiteraard blank, dus ik dacht ¨eens even kijken of het foefje van die Belgen werkt...¨ (zie vorige reisverslag) Dus riep ik: ¨he, Nederlanders¨ en het werkte...bleken idd. Nederlanders te zijn, een heel aardig stel van allebei 30 jaar uit Rotjeknor, die op vakantie in Nicaragua waren. Met hun samen nog wat verder rond het eiland gefietst.
´s Avonds heb ik de boot vanaf Isla de Ometepe naar San Carlos, op de grens met Costa Rica gepakt. De boot vertrok om half 8 ´s avonds en kwam om 5 uur ´s ochtends in San Carlos aan...een onmogelijk tijd natuurlijk en echt een tijd om heerlijk geradbraakt aan te komen, temeer omdat er van slapen op zo´n modderschuit ook weinig terecht komt...
In San Carlos heb ik vervolgens een bootje naar Los Chiles in het noorden van Costa Rica gepakt, een tochtje van zo´n anderhalf uur door een prachtig tropisch regenwoud. En gelijk, nog geen kilometer nadat je met de boot de grenssteen tussen Nicaragua en Costa Rica gepasseerd hebt, ben je daadwerkelijk in een ander land...Toeristische boten met buitenlandse toeristen komen je tegemoet en in Los Chiles warempel geen zwerfvuil in het centrum, maar een keurig onderhouden voetbalveldje, en overvolle supermarkten! Een heel verschil, voelt echt een beetje aan van de derde naar de eerste wereld te gaan...Natuurlijk is ook hier armoede, maar vergeleken met Nicaragua valt dat hier in het niets....Toerisme is in Costa Rica de belangrijkste bron van inkomen en daar profiteren hier heel veel mensen van, dat is duidelijk te merken!
Van Los Chiles ben ik naar Muelle gefietst. Ik was toch al redelijk geradbraakt door die boottocht en erg vies, dat een stuk fietsen mij toch niet nog viezer maakte, dus vandaar maar weer gewoon gaan fietsen...
Vanaf Muelle ben ik richting San Jose gaan fietsen, met de nadruk op ´richting´, want in San Jose zou ik die dag niet komen, want....de weg was weg...Vanaf San Miguel nam ik de afslag richting Vada Blanca, een heel steil bergweggetje, dat maar bleef stijgen en stijgen en toen ik voorbij een of ander dorpje fietste, begon het toch wel verdacht stil te worden op de weg....en het begon onderhand natuurlijk ook al weer donker te worden...en toen lag er opeens allemaal modder op de weg....ik dacht nog ´he, grappig, er is hier een aardverschuiving geweest, en de weg is nu bedekt onder een laag modderstromen...´ Maar die modderstromen bleven maar terug komen en van een weg kon onderhand al niet echt meer sprake zijn....want als ook bruggen over rivieren zijn ingestort...dan wordt het wel een heel moeilijk verhaal...het was dus onderhand donker geworden en ik begon het wat minder grappig te vinden, want nergens, maar dan ook nergens was een mens of een lichtje te bekennen, en hoe ver was het nog naar het volgende dorpje....? Misschien was de weg wel over een lengte van 50 km weggespoeld....?? IIg. werd het een echte verkenningstocht, want weer aangekomen bij een ingestorte brug, moest ik eerst op de tast gaan verkennen, waar een goede plaats was, om de rivier te doorwaden, eenmaal gevonden, vervolgens er met de fiets doorheen, en mn schoenen had ik natuurlijk al uitgedaan, want die verruïneer je door die modder, daarvoor in de plaats mijn vertrouwde slippers, maar die bleven in de modder steken, dus dan maar op blote voeten...En overal waar ik langskwam, zag ik schimmen van ingestorte huizen. Maar wat nog het meest irritante was, waren die vuurvliegjes of weet ik wat voor beesten...want bij tijd en wijle zag ik dan een lichtje en dacht ik ´hoop, hoop, daar is een huisje, daar zijn mensen´, maar dan bleek het weer zo´n vuurvlieg ozd. te zijn...En het duurde en het duurde maar, maar toen opeens, het kon geen bedrog zijn, toch echt een heuse lamp in de verte te bekennen...dat bleek uiteindelijk toch nog heel ver te zijn, maar met veel doorzettingsvermogen kwam ik daar dan toch aan....Het bleek een dorpje te zijn...met een groot toeristisch park, Waterfalls Park, en toen ik mijn verhaal vertelde, wisten ze eerst niet zo goed wat ze met me aan moesten. Ja, ze hadden wel een kamer voor me, de meest luxe die er was, voor 245 dollar per nacht. Maar al gauw kregen ze door dat dat voor deze arme sloeber er niet in zat. Dus gaven ze mij dekens en mocht ik in de compound van de werknemers van het park slapen, in een heerlijk bed, een warme maaltijd, een hete douche en een ontbijt...!! Een hete douche, want je zat daar wel op ong. 2000 meter hoogte, dus niet echt heel warm meer...
De volgende dag, ben ik nog een stukje terug naar beneden gefietst om wat foto´s van de weg te maken. Maar wat bleek nou...er was niet een aardverschuiving vanwege hevige regenval geweest, zoals ik aanvankelijk dacht, maar er was een aardbeving van 6,2 op de schaal van Richter geweest, het episch centrum lag een paar km van het park vandaan, bij de ´weg´, waar ik overeen was gekomen....25 mensen overleden en nog steeds mensen vermist, ook was een gedeelte van het park verwoest. De rest van het park mocht ik de volgende dag gewoon gratis bekijken, met leuke aapjes, kolibries, watervallen, tropische kikkers etc. etc...kwas dus een soort van eregast...
Die weg die was dus weg, maar geen bordje of zo plaatsen hoor....dat zouden ze in Nicaragua toch beter gedaan hebben...
De volgende dag ben ik vanaf het park naar Cartago, de vroegere hoofdstad gefietst, via San Jose, de huidige hoofdstad, een klein stukje nog berg op, om vervolgens grotendeels naar beneden te suizen, wel lekker...! Vervolgens via de autosnelweg van San Jose naar Cartago gefietst...en ik kan jullie vertellen dat de snelweg in Costa Rica op zich aardig fietsen is...bovendien hoefde ik bij het tolhuisje geeneens tol te betalen, maar mocht ik gewoon doorfietsen...
Ondertussen moest er bij mn fiets ook weer het een en ander vervangen worden. Ik weet niet precies hoe het heet, maar waar de trappers vast zitten, daar zit zo´n rond patroon, dat moest vervangen worden en de voorste tandwielen...! (bijna alle draaiende delen zijn nu van Shimano, kan niet meer stuk gaan....) Dus ik naar de fietsenwinkel en voor die fietsenwinkel stond een heuse blitse Lada Niva en aangezien broer Willem ook zo´n geval heeft gehad, toonde ik uitbundige interesse in de Lada Niva van de eigenaar van de fietsenwinkel...en toen kon ik natuurlijk niet meer stuk...Ondertussen werd de fiets gerepareerd en ik met de eigenaar in de Lada Niva naar San Jose om onderdelen te halen, ondertussen werd de familie ingelicht en kon ik ´s avond ´pinto´ eten, een typisch Costa Ricaans gerecht...! Zeer vriendelijke mensen en terug bij de fietsenwinkel werd ik tenslotte nog overladen met geschenken. Ik leek de koningin van Scheba wel...ik kreeg een complete lampenset voor op de fiets, isostar-sportdranken en -eten en een sport-zonnebril kado....Een ´gringo´ op de fiets van Mexico naar Suriname, maak je natuurlijk ook niet altijd mee...
De volgende dag ben ik van Cartago naar San Isidro de El General gefietst, een stuk van 110 km over de Interamericana via de Cerro de Muerte (de dodenberg), deze weg gaat boven de 3000 meter, iets van 3200 meter, gok ik....boven de 3000 meter...dat heb ik geweten....het eerste stuk van 70 km is alleen maar bergop...en op gegeven moment heb je het daar toch wel een beetje mee gehad...en na zo´n 50 kilometer begin je ook wel een beetje te raaskallen ( om even antwoord te geven op een vraag uit het publiek, wat je zoal denkt en zegt als je aan het fietsen bent...). Je begint dan tegen jezelf en tegen de weg te praten, bijvoorbeeld ¨tsjonge, jonge, dr komt geen eind aan¨ of ¨en t blijft maar stijgen en stijgen he¨ of ¨omhoog, omhoog, altijd maar weer omhoog¨ of gewoon het simpele ¨en nou ben ik het zat....!!¨ Maar je moet toch door en je houdt jezelf dan voor dat dit een peulenschilletje is, vergeleken bij bijvoorbeeld een Ronald Naar die de weg kwijtraakte op de K2 op meer dan 7000 meter hoogte....Iig de top gehaald, maar inmiddels was het al donker geworden en mistig, regenachtig en koud was het al een hele tijd. En toen heb ik het voor het eerst deze vakantie toch echt aardig koud gehad....!!!! Naar boven krijg je het niet zo gauw koud, want je bent aan het werk, maar naar beneden is het toch wel koud...Het is jammer dat ik geen goede foto´s op de top heb kunnen maken, want het was erg slecht weer. Dat koud zijn, was overigens snel voorbij, want de 70 km bergop koste me 8 uur, maar de 40 km naar beneden....45 minuten....Gewapend met mn spiksplinternieuwe lampenset, een volle maan (zo donker was het dus niet) een gezonde portie Kamikaze zoefde ik als een komeet in het donker naar beneden. En zoals beneden middels een simpel rekensommetje bleek, met gemiddeld iets van 60 km per uur....Dat geeft wel een kick zeg, daar doe je het dus allemaal voor....voor zo´n ´afdalinkje´ Als je zo naar beneden zoeft, is niet zonder gevaar, dat spreekt voor zich, je moet heel goed blijven uitkijken...Eigenlijk het enige gevaar is dat je een ´pothole´niet ziet, dus die moet je heel goed in de gaten blijven houden. Eenmaal beneden in San Isidro de El General aanbeland, was ik al een beetje van de kou bekomen en hier onder in het dal was het weer warm...! Overigens zijn de bergen hier in Costa Rica wel mooi, vooral als je boven de 2000 meter zit, lijkt het net alsof je bijvoorbeeld in de Zuid-Beierse Alpen zit...heel groen, koeien e.d.
De volgende dag van Isidro de El General naar Paso Real gefietst, een stuk van 90 km, maar veel naar beneden, een makkelijk stuk. De dag daarop van Paso Real naar San Vito gefietst, een stuk van 50 km, maar brrr. wat een iri-weg zeg...de hele tijd berg op, berg op....en het was ook nog eens behoorlijk warm...dus dezelfde dag doorfietsen naar Panama zat er helaas niet in. In plaats daarvan, vertrek ik over een uurtje richting Panama, de grens is 10 km...
Dus tot D.V. in Panama....!