bergachtig El Salvador en nu in Honduras

hallo,

het is leuk dat ik ook reacties krijg van mensen die ik al een hele tijd niet meer gesproken of gezien heb...!
ik ben nu in Nacaome, dat ligt in Honduras. En er is hier een staatsgreep gepleegd. Alleen merk ik er niet heel veel van...de eigenlijke president Zelaya wilde een referendum organiseren om de grondwet te wijzigen, zodat hij nog langer kon aanblijven en dat vond de rest niet al te lollig, dus greep het leger de macht en is Roberto Micheletti nu de facto-president. Maar wat ik begrepen heb, pakt laatstgenoemde veel te veel geld van de armen af, dat deed die Zelaya ook, maar in mindere mate...Tsja, ik zou ook even niet weten wat de juiste oplossing voor Honduras is...
Awel...hoe ben ik hier terecht gekomen?? Nou via snelwegen, hangmatten en vele en vele liters drinken...ik kan me namelijk niet heugen dat ik t in mn leven ooit zo gruwelijk warm heb gehad als in El Salvador...brrr...maar wie gaat er hier dan ook met 35 graden overdag fietsen...?! In de bergen is het op zich prima fietsen, duidelijk is dan te merken dat je een stuk hoger zit, je zweet veel minder, het is een stuk koeler. Maar zodra je in het laagland fietst, ben je na 1 minuut doorweekt...
Vanaf Metapan, dat dus redelijk hoog in de bergen ligt, ben ik richting de hoofdstad San Salvador gefietst. Dat ging allemaal wel redelijk, wel een aantal flinke ´colletjes´, waar je af en toe wel van baalt, maar daarna kun je natuurlijk ook weer heerlijk naar beneden suizen...! Wat wel irritant blijft, is al dat vrachtverkeer, komt ook doordat de vrachtwagens hier heel veel lawaai maken, het zijn van die Amerikaanse trucks en dat is allemaal wat groter, lawaaieriger en lomper dan in Europa...af en toe schrik je dan wel als er weer zo´n gevaarte langs komt zetten...Welnu, ik wist er dus redelijk mee om te gaan, totdat ik 70 kilometer voor San Salvador op de snelweg verzeild raakte, gelukkig was er wel een vluchtstrook, maar daar fiets je liever ook niet al te lang op, omdat er te veel troep op ligt. Ach, eigenlijk viel het wel mee, want behalve auto´s, bussen en vrachtwagens, kom je hier op de snelweg ook honden, katten, koeien, kippen, voetgangers en ook fietsers tegen...Men is hier dus wel wat gewend...
El Salvador is overigens een best wel mooi land. Heel veel bergen, vulkanen, heel veel groen, de zee en hier en daar vulkaanmeren, laatsgenoemde heb ik ook nog bezocht, best wel gaaf, zo´n vulkaanmeer..! Wat wel een nadeel is, is dat het hier relatief dichtbevolkt is, veel verkeer en veel mensen en dus ook veel vervuiling.
Uiteindelijk kwam ik na een vette afdaling van meer dan 20 kilometer bij de pacifische oceaan uit. Ook wel leuk, want die had ik nog niet eerder in mijn prille leventje mogen aanschouwen...Puerto Libertad, daar heb ik geslapen en gezwommen en de volgende dag had ik het plan opgevat om maar eens een heel flink eind te gaan fietsen, ik wist dat het wel een aardig eind was, maar dat het zo ver en zo verzengend heet zou zijn, daar had ik mij zelfs niet op voorbereid. Je kunt maximaal maar iets van 2 uur achter elkaar fietsen en dan moet je echt enorm bijtanken en wat smaakt er nou lekkerder dan een koud biertje als je enorm veel dorst hebt...?? Juist...een biertje dus. Het maakt hier toch niet uit, als je bijvoorbeeld 2 biertjes drinkt, want je zweet het toch gelijk weer uit...
Enfin, om een lang verhaal kort te maken..ik had dus het jofele plan opgevat om in een keer van Puerto Libertad naar Playa El Cuco te fietsen, iets van 140 km..normaal gezien hoeft dat niet echt een probleem te zijn, maar het was nu zo warm, dus...oei oei oei...het werd al weer donker voordat ik mijn plek van bestemming bereikt had...bofte ik even dat ik in het donker ook nog eens een of ander pas moest beklimmen, waarvan je niet wist hoe hoog die ging...dus ´had ik het eventjes gehad´ en vroeg ik bij een huis of ze wellicht wat water voor deze arme jongen hadden...Ik bofte..dat hadden ze en ik mocht ook wel blijven slapen...Natuurlijk moet je bij zo´n uinodiging wel uitkijken, te meer daar een van de gastheren stomdronken was en vervaarlijk met een kapmes zwaaide...In ieder geval waren er ook kleine kinderen bij en dat stelt mij vaak wel gerust. In ieder geval was de rest van de familie in normale doen en wisten mij ervan te overtuigen dat ie maar een keer in de week dronken is...Ok, maar een keer is ook te veel, want wat was die kerel irritant zeg, hij liep de hele tijd achter me aan en ging me ook nog n keer wakker maken, want het was toch o zo lollig om een gebroken engels met een soort van Amerikaans accent te praten...
Nou ja, ik kon daar in ieder geval in een ton met water de slijtagesporen van een dag zwoegen van mij afwassen en voor de gehele nacht hing er een heerlijke hangmat tot mijn beschikking, en dat slaapt opperbest, kan ik jullie vertellen...! Ik lag daar buiten in die hangmat met een kraakheldere sterrenhemel midden in de bergen, erg gaaf...!!
Overigens, die dronken kerel, moeten jullie niet te veel van schrikken hoor, er was ook een oude dame bij, kleine kinderen en de rest van de familie keek vriendelijk uit de ogen. Je wordt tijdens zo´n nachtje bij de locals overigens wel geconfronteerd met de schaduwzijde van de samenleving, want onze dronken gastheer was getrouwd met een meisje van 16, terwijl hij iets van 29 was, ze ook een baby van 2 maanden hadden. In ieder geval keek het meisje zeer zeker niet vrolijk uit de ogen...wat wil je ook, je bent waarschijnlijk totaal afankelijk van zo´n man, die bij tijd en wijle dronken is...wat is dan je perspectief in het leven...??
De volgende dag verder gefietst, naar het eerder genoemde Playa del Cuco, bleek bij daglicht, dat ik maar een km van de top van de pas was...
Het was inmiddels zondag, dus het plan opgevat om ter kerke te gaan. Ik had mijn oog laten vallen op ´de gemeenschap van God´, dat was de naam van het kerkje, maar helaas ik was net te laat, de kerk was net afgelopen...Je zou overigens verwachten dat het vooral Rome is, dat hier in Centraal Amerika de scepter zwaait, maar niets is minder waar, het barst hier van de evangelische en pinkstergemeentes, ze hebben vaak leuke namen, zoals evangelische gemeente ´de stad Sion´ of ´de olijfberg´ of ´de berg Sinai´ of ´pinkstergemeente het licht van de wereld´. En op je auto zet je gewoon met koeieletters ´Jezus is mijn heer´ of ´God zegen deze auto´. Dat moet je eens in NL proberen, wordt je niet meer serieus genomen, dunkt me...
verder een beetje gezwommen in zee. Je hebt hier een hoog getijdeverschil en heel hoge golven, veel hoger dan in bijv. NL!
Waar ik overigens behoorlijk gestoord van wordt, is dat je om de zoveel dagen geconfronteerd wordt met hoogst irritante hanen. Vanaf het allereerste moment dat de zon maar een beetje opkomt zijn ze present en kun je het wat lekker maffen aangaat, wel vergeten..zo ook die dag...dus maar vroeg eruit gegaan en een flink robbertje in zee gezwommen om wakker te worden...
Dat was wel even een geluk bij een ongeluk, want het zorde er wel voor dat ik voor het donker hier in Honduras ben aangekomen...!
Een verschil met de andere landen waar ik doorheen gekomen ben, is dat ik hier in Honduras wordt nageroepen door Jan en Alleman, wellicht dat ze hier wat meer gewend zijn aan blanken, omdat ik nu op de Pan-American Highway fiets, de NR1, is populair bij westerse toerisen, omdat ie op een onderbreking in Panama (Darien Gap) van Vuurland in Argentinie tot aan Noord-Canada/Alaska loopt, zo kwam ik bijvoorbeeld in Belize opeens een oude mercedes met Nederlands kenteken tegen, stond op een camping langs de weg geparkeerd. Ik zag dat Nederlandse nummerbord natuurlijk van afstand met mn arendsogen, dus ik dacht ´wat zullen we nou krijgen, zeker geimporteerd ofzo...??´ Maar wat bleek het was een engels-nederlands stel die met hun oude mercedes van Zuid-Argentinie naar Alaska aan het rijden waren...ze hadden de auto in NL naar Argentinie verscheept en ze deden er een jaar over, waren nu dus in Belize aanbeland...(lijkt me trouwens wel wat voor jou, Willem...)
Al met al, was El Salvador toch best wel een pittig landje om doorheen te fietsen, veel bergen en langs de kust heel erg warm. Mijn kleur is nu overigens stabiel, via biggetjesroze en paars ben ik nu waarachtig bruin geworden...!
Wat me overigens ook nog wel opviel, is dat ik in El Salvador kereltjes van een jr of 18 a 20 met geweren zag rondlopen, of dat nou een veilig gevoel geeft...?? Hier in Honduras is dus het leger min of meer aan de macht, ik zal vandaag maar weer ns een eindje gaan fietsen en dit landje ns verder gaan bekijken en eens kijken hoe het hier met de geweren gesteld is... Het is overigens maar iets van 130 km. door Honduras, dan dient zicht het volgende land al weer aan en dat is Nicaragua.
Dus ik zou zeggen D.V. tot in Nicaragua..!