via de Kuna uiteindelijk in Colombia aangekomen..!

hallo,

groeten vanuit Colombia, ik ben nu in Cartagena, dat ligt in het noorden van Colombia, aan de Caraibische zee.
De laatste 2 reisverslagen waren vanuit Panama City. Vanaf Panama City ben ik naar Isla Tubuala gevlogen, een vlucht van 50 minuten. Ik ben met Aeroperlas gevlogen. Ik denk dat deze luchtvaartmaatschappij in Nederland geen toestemming zou krijgen om op Schiphol te landen...een en ander deed nogal iel aan, niettemin wel leuk om eens met zo´n klein vliegtuigje te vliegen, had ik nog nooit eerder gedaan. Na 50 minuten gingen we landen, en idd. op het eilandje was alleen maar een landingsbaan en verder niets, jawel een houten hut, wat het luchthavengebouw moest voorstellen...Bij de ´luchthaven´ lagen al bootjes te wachten. De grootste ging naar Puerto Obaldia, op de grens van Panama en Colombia, andere bootjes gingen naar de eilandjes vlakbij. Ik heb voor de laatste gekozen. Dat was snel geregeld, ik vroeg of ik meekon en of er nog ergens een slaapplek op een van de eilandjes was. Ik had geluk, want ik kon bij de dominee slapen...Voorganger van de Vrije Baptisten. Dat had ik eerst niet door, want de dominee zag er niet echt uit als een dominee, want hij liep gewoon heerlijk in de blote bast rond en toen we een foto gingen maken, gaf ik m maar even mn t-shirt te leen. Bovendien had ik eerst ook niet door dat ik in de kerk sliep...maar een verhoging van planken (catheder) maakte toch echt duidelijk dat het hier om een kerkgebouw handelde...
Je hebt vlakbij de ´luchthaven´ 4 eilandjes, waarvan er drie heel dicht bij elkaar liggen. Het is moeilijk om te omschrijven, maar het is er heerlijk rustig en je hebt er nagenoeg nooit problemen, leek me. Het enige waar je je zorgen om moet maken, is
1. dat er genoeg te eten is, maar dat is geen probleem, aangezien er genoeg vis is,
2. en dat je aan de man of vrouw komt, is ook geen probleem, want als meisje op je 15e of 16e trouwen, is normaal, kwam ik achter, toen ik de leeftijd van een dame met kind vroeg, en
3. kinderen krijgt, laatste is ook geen probleem, want ik heb het geweten, dat er kinderen zijn....daarover straks meer.
Het eilandje waar ik heb gelogeerd is ong. 400 bij 400 meter, en er wonen iets van 1800 mensen op. Het eilandje staat dan ook bomvol met huisjes. Ik was nog maar 30 minuten uit het vliegtuig, maar had het natuurlijk al weer loeiheet gekregen, dus toen we met het bootje aankwamen, ben ik eerst maar eens in zee gedoken, en naar de andere eilandjes gezwommen. Wel geinig, want de indianen (Kuna), die er wonen zijn opzich nog wel aan toeristen gewend, maar dat er opeens eentje vanuit het water opduikt, is natuurlijk weer een belevenis van een andere orde, en voordat je het weet, zit de helft van de kinderen van het eilandje achter je aan. Dus rustig de boel verkennen, is er dan niet bij...Toen ben ik maar weer teruggezwommen naar het hoofdeilandje en had het plan opgevat om maar eens met mn fiets de blitse jongen te gaan uithangen...en dat had ik dus echt niet moeten doen, want idd. je raad het al, weer al die kinderen achter me aan, en dit keer leek het wel of alle kinderen van het eiland achter me aanrenden, het eilandje dus op zn kop en met de rust was het wel gedaan...
Waar ik me wel over verbaasde is dat ik wel 6 albino´s heb geteld. Dat is natuurlijk een heel hoog percentage op een bevolking van 2000, en waarschijnlijk heb ik ze nog niet allemaal geteld.... Het kan niet anders of er moet ergens op dat eiland een of andere genetische afwijking zijn. De inteelt die er is, zal de boel alleen nog maar versterken, dunkt me....De meeste albino´s waren ontzettend blank, zonder pigment, met vaak blaren en toegeknepen ogen vanwege de zon...Maar er was ook een albino-jongetje, die wel enig pigment had, bruine ogen had, maar wit haar had. Als hij in NL had rondgelopen, had je m niet opgemerkt, maar hier was het grappig om te zien, hij kon ook gewoon buitenspelen, want hij verbrandde nauwelijks in de zon....
´s Avonds was het ook wel leuk op het eilandje, want er is geen elektriciteit, dus zit je in het donker...en wat ga je dan doen...? Juist...niets....gewoon op een stoeltje zitten..en jawel toch wel iets doen...want als er iemand iets zegt, richt je je zaklamp op diegene, zodat je zn gezicht kunt zien, en diegenen jou niet kan zien, omdat je hem of haar verblind...vond ik n wat minder aspect van het donkerzijn aldaar...Wat je trouwens ook niet moet doen, is in het donker op zoek gaan naar de winkel, en ook al is het eiland 400 bij 400 meter, je verdwaalt er hopeloos. In het donker lijkt elk houten huisje op elkaar en zijn alle paadjes hetzelfde. Op gegeven moment kreeg ik er wel lol in, want het leek verdacht veel op een labyrint daar en maakte ik er een sport van om de weg terug te vinden, ik ging dan ergens naartoe lopen, ondertussen herkennigspunten proberen te vinden, en dan proberen de weg terug te vinden.....
In totaal ben ik 2 dagen op het eilandje gebleven en vanaf de ´luchthaven´ met een roeiboot met 2x 75 pk naar Puerto Obaldia gegaan. (ong. anderhalf uur) Vanaf Puerto Obaldia ben ik weer met een andere boot naar Capurgana in Colombia gegaan (ong. 30 minuten). In Capurgana ben ik ook 2 dagen gebleven, want er ging niet een eerdere boot naar Turbo. Vanuit Capurgana ben ik via een modderpad teruggelopen naar Panama, een stuk van ong. anderhalf uur. Je passeert dan de grens van Colombia en Panama, maar je hoeft niet te stempelen, want vanaf het volgende dorpje in Panama (La Miel) kun je toch nergens heen. Wat dan ook wel leuk is, is het feit dat je op de grens van het ene en het andere continent bent, want er zijn toch 7 werelddelen, of zijn het er toch 6, en tellen we Noord - en Zuid Amerika als verschillende werelddelen???? Het is in La Miel heel mooi, met zandstranden, tropisch fruit, kokosnoten e.d. Ik heb nog een kokosnoot uit een palmboom weten te krijgen, dat was nog niet zo´n probleem...maar probeer m daarna maar ns open te krijgen...wat een krengen zeg...Uiteindelijk wist ik dat ding met een kapotte parasol open te breken, bleek dat ie rot was van binnen...alle moeite voor niets...Gelukkig kwam er al gauw een klein meisje met kokosnoten aan, de ´Koko Loco´ wel te verstaan, ´gekke kokosnoot´ betekent dat, want ze hebben er rum bij in gedaan, wel lekker hoor , daar niet van....
Ondertussen had het geregend, en toen ik dacht dat het weer tijd was om naar Capurgana terug te lopen, was het eigenlijk al weer te laat, want het modderpad was in een ware glijbaan veranderd, en uiteindelijk heb ik er dubbel zo lang overgedaan, en wel tien keer uitgegleden. Je moet je voorstellen dat je daar over een junglepad loopt en dan ook nog flink moet stijgen en afdalen, en als het in het oerwoud eenmaal heeft geregend, is het daarna vaak onbegaanbaar, en dat was mij dus ook overkomen...kwam ook nog bij dat het ondertussen al donker geworden was, en dan wordt het lastig in het oerwoud...uiteindelijk wel aangekomen...
De volgende dag vanaf Capurgana wederom met de boot (wederom roeiboot met 150 pk) gegaan, en dit keer naar Turbo gegaan. Turbo is de eerste plaats waar weer een weg is. In de Lonely Planet en op het internet had ik al gelezen, dat je maar niet te lang in Turbo moet blijven. En idd, het is een gure plaats, met heel veel afval, verontreiniging en duistere types. Maar met de fiets ben je snel, dus snel op het fietsje gestapt en al gauw, na ong. 200 meter deed zich ´de grote wending´ voor. Daarmee bedoel ik, dat ik de grote bocht naar het oosten maakte. Tot nog toe was ik de hele tijd naar het zuiden gefietst. Maar vanaf Turbo gaat het nagenoeg de hele tijd richting het oosten, waarvan de eerste 400 km naar het noorden gaan. Op de kaart ziet Colombia er als een ´eitje´ uit, maar in de praktijk moet ik hier toch nog bijna 800 km fietsen, komt, omdat ik de kustweg pak, deze is grotendeels vlak en asfalt, en andere doorgaande wegen richting Venezuela zijn er eig. niet, of je moet van onverhard houden...Onverhard heb je het al gauw meegehad, de eerste 50 km vanaf Turbo was onverhard en voornamelijk modder. Wat dan wel weer leuk is, is dat je met je fiets op van dit soort wegen wel weer sneller bent dan zwaarbeladen vrachtwagens...!
Tot nog toe vind ik Colombia zozo, komt ook omdat ik niet door het mooiste gedeelte fiets en behoorlijk grote stukken heb gefietst, de eerste dag vanaf Turbo tot Mulatos, 90 km, de 2e dag tot aan Monteria 110 km, de derde dag tot aan Tolubiego 130 km, en de vierde dag tot aan Cartagena 140 km....Colombia staat tot nog toe vooral in het teken van kilometers maken...
Vanaf Cartagena wordt de weg wel mooier en wordt het bergachtiger, en passeer ik het hoogste kustgebergte ter wereld, de Sierra Nevada de Santa Marta (5775 m). Nog ong. 350 km. tot aan de grens met Venezuela....
Ik heb overigens niet alleen bij dit reisverslag foto´s geplaatst, maar ook nog extra foto´s bij de andere reisverslagen!
En nog iets anders, in tegenstelling tot wat ik beweerde in ´van Vuurland nr Alaska, de Snelweghond en nog meer´ is de Kanaal-zone niet tot 1999 van Amerika geweest, maar tot 1979, daarna kwam er een overgangsfase van gemeenschappelijk bestuur, uiteindelijk zijn de laatste Amerikanen in 1999 vertrokken, vanaf 1979 was het dus weer Panamees grondgebied...Dit terzijde...!